Final Countdown

Lieve mensen,

Daar is nu alweer de tijd aangebroken van het laatste reisverhaal! Niet verdrietig zijn, want we hebben er een extra lang verhaal van gemaakt

. Natuurlijk zijn lang niet al onze reisbelevingen opgeschreven (want wie zit daar nou op te wachten), dus er is nog genoeg te vertellen voor als we terug zijn, maar voor nu dan even een samenvatting van onze laatste zes weken in Zuid-Afrika.

We dachten dat het niet mogelijk zou zijn om meer kilometers te maken dan in Australië en Nieuw-Zeeland, maar het is ons toch gelukt: 5500 kilometers asfalt, en vooral niet-asfalt, heeft er aan moeten geloven. Je zou verwachten dat na al dat wonderbaarlijk natuurschoon dat we in Kenia en Tanzania gezien hebben, ons geluk wel een beetje op moet zijn, maar niets is minder waar. Vanuit Johannesburg hebben we een auto gehuurd en aangezien we flink op budget waren, moest dit natuurlijk ook een goedkope auto worden: de Volkswagen Citi Golf (en dan niet bepaald de nieuwe versie). Bij het ophalen van de auto kregen we echter te horen dat er iets mis was met de VW en dat we een andere kregen: de Nissan Tiida. We zouden dan vanzelf een telefoontje krijgen wanneer ze deze op kwamen halen omdat het nogal een flinke upgrade was en we daar natuurlijk niet voor betaald hadden, maar dat telefoontje is nooit gekomen. Prima geregeld, zeggen we! Johannesburg hebben we niet al te uitgebreid bekeken, met uitzondering van het onmisbare Apartheid Museum, de Soweto townships en een tour door het centrum van Jo'burg (per auto, want rondwandelen wordt niet echt aanbevolen). Hoewel de apartheid officieel al jaren afgeschaft is, merkten we gedurende de periode in Z-A dat de verhoudingen nog altijd schuin zijn. Zo zie je maar al te vaak een blanke achter het stuur van een auto zitten, terwijl zijn zwarte werknemers in de achterbak gepropt zijn. De manier waarop sommige blanke hosteleigenaren tegen hun zwarte personeel praten is ronduit tenenkrommend en onacceptabel, maar hier schijnt het de normaalste zaak van de wereld te zijn. Kortom: alle betere posities worden door blanken vervuld, terwijl de zwarten de overige functies mogen vervullen (blanke schoonmaaksters zijn we nog niet tegengekomen bijvoorbeeld). Iedereen heeft dus in theorie dezelfde rechten, maar in de praktijk werkt het wel anders.

We hebben Jo'burg snel achter ons gelaten en zijn doorgecruised naar Graskop waarvandaan je zowel het Krugerpark als de Blyde River Canyon kunt bezoeken. De route is fantastisch, maar het hoogtepunt, God's Window, was helaas niet zichtbaar in verband met slecht weer (het weer dat ons helaas bleef achtervolgen door het hele land). Het Krugerpark viel een beetje tegen, maar wat kun je ook anders verwachten na Kenia en Tanzania?! We hebben niet veel dieren gespot en hebben vooral een beetje doelloos rondgereden de hele dag.

In het kader van stempelverzamelen in het paspoort, besloten we naar Swaziland te gaan, waar we meteen terecht kwamen op een bijna niet te bereiden dirtroad. Na vijf minuten waren we de eerste wieldop al verloren en zag de auto er uit als een rijdende stofwolk. De wieldop hebben we overigens teruggevonden en met tie-rips er weer opgezet: goed als nieuw en niemand die het merkt (lees: verhuurbedrijf heeft ons tot dusver nog geen rekening daarvoor toegezonden)! Over Swaziland waren we in het algemeen niet echt bijzonder enthousiast; er was niet veel bijzonders te doen en het verschilde verder niet van Z-A, behalve dat het wat minder ontwikkeld was. Meer dan twee dagen zijn we hier dan ook niet gebleven. Het nadeel van zo lang reizen is dat je op een gegeven moment alles wel een keer gedaan en gezien hebt en dat je niet van veel dingen meer onder de indruk bent. De activiteiten die je in Swaziland kon doen, zoals raften, zijn voor de meeste mensen natuurlijk fantastisch, maar voor ons niet meer bijzonder (zeker niet na een bijna doodervaring in Thailand).

We hebben nog een snelle stop gemaakt in Zululand, waar we precies op tijd waren voor het King Shaka Day festival, een feestdag waarbij de Koning die de Zulu's verenigd heeft, geëerd wordt. Dit betekent dat alle vrouwen met blote borsten lopen en iedereen emotioneel aan het dansen en zingen is. Kevin was er niet weg te slaan!

Tot nu toe waren we dus niet echt onder de indruk van Zuid-Afrika en wanneer het weer ook nog eens tegenzit, voelt het al snel een beetje als nutteloos tijdverdrijf. Daarbij nog eens genomen dat het budget aardig krap was en het ons niet veel ruimte gaf voor leuke dingen doen. Desalniettemin wil je wat van het land zien en dus zijn we richting de Drakensberg gegaan. De eerste dag was het prachtig weer en de hele Drakensberg is echt super mooi. We boekten via het hostel een trekkingtour (Melina's favoriete bezigheid) over het Amphitheater (deel van de berg) voor de volgende dag. De volgende dag had het slechte weer ons helaas weer ingehaald en kwam het met bakken uit de hemel. Toch werd de tour niet gecancelled en na twee uur rijden stonden we op 3000 meter hoogte waar de trek zou gaan beginnen. Je kon niet meer dan tien meter vooruit kijken door de wolk waar we in zaten en het was ongeveer tien graden met ijskoude wind en regen. De gids gaf al eerlijk toe dat we niets van het uitzicht zouden gaan zien en Melina besloot ter plekke om maar gewoon in de auto te blijven zitten. Wat is immers het nut van zes uur lang klimmen in dat weer als je helemaal niets ziet?! De rest van de groep besloot het wel te proberen, maar na tien minuten kwam iedereen zeiknat en verkleumd weer terug naar de auto: het was echt niet te doen! Teruggekomen bij het hostel werd ons verteld dat we het de volgende dag weer opnieuw zouden proberen omdat er dan prachtig weer voorspeld was. We moesten alleen wat onkosten betalen voor deze dag. De volgende dag was het weer verre van prachtig en zo mogelijk nog erger dan de eerste dag. Deze keer werd de tour wel gecancelled, maar als alternatief werd een tour naar Lesotho aangeboden. We wilden toch wat gaan doen, dus besloten we die tour te nemen, maar nadat iedereen in het busje gestapt was, was er geen plek meer voor Kevin en Melina

. Een beetje oneerlijk dachten wij zo, aangezien de rest van de groep wel kon gaan. Melina was dus lichtelijk geïrriteerd over de gang van zaken en ging verhaal houden bij de receptie, wat niet bepaald gewaardeerd werd. Zij was vreselijk onbeschoft volgens de lesbo-eigenaresse die meteen na twee minuten praten ontplofte. Wanneer we spreken over ontploffen, dan bedoelen we ook echt ontploffen! Ze begon als een viswijf te schreeuwen en er was totaal geen gesprek meer mee te houden. Het valt niet eens te beschrijven hoe ze te keer ging om totaal niets. Kevin bleef achter in een poging een conversatie aan te gaan met haar, terwijl Melina per direct de spullen inpakte en klaar was voor vertrek. Na dertig minuten blèren, kwam miepie pot met de rekening aanzetten waar ineens drie keer zo veel aan onkosten voor de gecancellede tour op stond! Ja daag, dat gaan wij natuurlijk niet betalen, met als gevolg een nieuwe woede-uitbarsting. Het escaleerde zo erg dat de politie er aan te pas moest komen (terwijl wij alleen maar om een specificatie van de onkosten vroegen)...De politie stond aan onze kant en zag dat dit mens echt totaal niet voor rede vatbaar was en heel goed een Anger Management cursus kon gebruiken, maar adviseerde ons toch maar om het bedrag te betalen. Juist. Waar het precies misging is moeilijk te zeggen, maar je wilt nu eenmaal niet tegen de Zuid-Afrikaanse politie ingaan en dus hebben we het maar braaf betaald. Daarna ging de poort weer van het slot af en konden we eindelijk weg. Dat is zo'n beetje de meest trieste persoon die we ooit in ons leven tegengekomen zijn (en de rest van het ‘management' daar ook).... Maarrr, don't worry, er zijn geen tikken uitgedeeld deze keer, haha.

Na twee dagen hadden we eindelijk mooi weer in het zuidelijke deel van de Drakensberg en hebben we daar alsnog een mooie wandeling kunnen doen. Bovendien was de klantvriendelijkheid daar een stuk beter (en Melina was daar ook niet ‘onbeschoft' en ‘afgrijselijk'

). In wederom het kader van stempelverzamelen in het paspoort, hebben we de geduchte Sani Pass naar Lesotho gereden. De weg naar de Zuid-Afrikaanse grens is officieel nog geen fourwheeldrive-weg, maar is bijna ondoenbaar met een gewone auto. Overal keien en gaten in de weg en bovendien glad door de regenval. Ongeveer 500 meter voor de grensovergang kwamen we vast te zitten voor een grote rotsformatie in het midden van de weg. Gelukkig kwam er een lokale bewoner aan die onze auto, na geïnformeerd te hebben of het een huurauto was die geheel verzekerd was, er met plankgas overheen geragd heeft. De geluiden klonken vrij onheilspellend en het verhuurbedrijf zal vast heel blij met ons zijn. We wilden het stuk vanaf de grens, waar we niet meer met de auto konden rijden, gaan lopen, maar het kwam weer eens met bakken naar beneden. Uiteindelijk hebben we een lift naar de top gekregen van een gezellig Zuid-Afrikaans gezin en kunnen we zeggen dat we gelunched hebben in de hoogste bar van Afrika. En natuurlijk hebben we die stempel gekregen.

Vanuit de Drakensberg zijn we wat meer naar de kust gereden, Port Elizabeth, wat ons al een stuk beter beviel. Hier hebben we nog een natuurpark meegepakt met heel veel olifanten. De kust beviel ons al een stuk beter en er hing hier vooral een wat relaxtere sfeer. Toch hebben we ook nog wat adrenaline opgezocht: de Bloukrans Bungee Jump van een 216 meter hoge brug! Vreselijk eng, maar ook wel heel gaaf. Kevin heeft deze keer even verstek laten gaan, omdat hij het geld momenteel wel wat beter kan gebruiken en omdat Melina er niet extreem enthousiast over was (skydiven is veel leuker!) en daarbij vond ‘ie het ook gewoon doodeng natuurlijk, haha. Toch weer een mooi certificaat voor aan de muur voor Melina! De foto's komen binnenkort online. Ook hebben we maar de dvd meegenomen waar een zeer angstige Melina op te zien is. Dank je wel papa en mama van Melina voor het cadeautje!

Na deze angstige momenten was het weer tijd voor wat genieten. Ultiem is dan ook een dagje wijnproeven in Stellenbosch. Lekker zonnetje, lekkere wijntjes, kaas en crackers maken zo'n dag helemaal goed. Bovendien zijn de wijnlanden ook echt prachtig om doorheen te rijden met bergen op de achtergrond en uitgestrekte wijnvelden. Iedereen die naar Z-A gaat, zou absoluut een wijntour moeten doen; bijna niets gaat boven de Zuid-Afrikaanse wijntjes

. Stellenbosch zelf is ook een leuk stadje (beetje high-society, maar toch) met veel leuke winkeltjes en restaurantjes. Prima om jezelf een paar dagen te vermaken.

Inmiddels zitten we in Kaapstad waar we al een tripje naar het Robbeneiland gemaakt hebben, de Tafelberg overwonnen hebben en walvissen hebben gespot (van heel dichtbij!). Tot nu toe hebben we hier echt prachtig weer en zijn we zelfs een beetje verbrand. Er rest ons nu niets meer dan lekker te winkelen en uit eten te gaan en vooral te genieten van de laatste dag.

En dat was het alweer! Wat kan tijd toch voorbij vliegen. Voor ons, maar waarschijnlijk ook voor familie, vrienden en kennissen thuis. Waarschijnlijk lijkt het allemaal een stuk korter, maar het is toch echt 9 maanden geleden dat we 's ochtends in de stress schoten omdat onze allereerste vlucht van de reis gecancelled werd. Negen maanden geleden alweer dat we de eerste week van de grote reis doorgebracht hebben in een kleine campervan op een camping in Cairns, Australië vanwege de hevige regenval en overstromingen. Talloze treinreizen en eindeloze busritten, 23 vluchten met 22 luchtvaartmaatschappijen, 103 verschillende bedden, ontelbaar veel kilometers asfalt, prachtige landschappen en vooral honderden avonturen rijker zijn we weer terug op vertrouwde grond.

Een ervaring die niemand ons meer afneemt en waar we voor ons gevoel heel veel van geleerd hebben, zoals dat:
• geografische wonderen volop te bewonderen zijn in Nieuw-Zeeland;
• regen met bakken uit de hemel komt in het Queensland regenseizoen;
• balut eten alleen weggelegd is voor de echte Filippijn;
• ze het niet zo nauw nemen in de Filippijnen met ‘maximum capaciteit';
• je afkickverschijnselen krijgt als sushi plotseling niet meer voorradig is;
• het snelste vervoermiddel over land (430km/u) een trein in Shanghai is;
• Koreanen dol zijn op zwarte haren in bedden, op kussens, handdoeken en plafonds;
• de Lonely Planet het lang niet altijd bij het juiste eind heeft;
• rijden op een scooter op Bali corrupte agenten aantrekt;
• de nachtbus van Bali naar Java een goede kweekvijver is voor kakkerlakken;
• een Japanner kosten nog moeite laat om je de weg te wijzen;
• er wel degelijk een verschil is tussen Cheong-Ju en Cheung-Ju, Zuid-Korea;
• we de volgende keer een lege koffer meenemen als we gaan shoppen in Beijing;
• je lucht hoort verplaatsen wanneer een Kung-Fu vechter schopt;
• een stem verheffen best kan helpen;
• slangen aangetrokken worden door Kevin's lichaamsgeur;
• ‘Hanoi Vodka' er voor zorgt dat geen karaokebar meer veilig is;
• hetgeen Pol Pot heeft aangericht in Cambodja nooit meer mag gebeuren;
• hummen in een Thais klooster niet voor ons is weggelegd;
• mensen in Laos altijd lachen, ook al hebben ze niet veel;
• raften in Thailand gevaarlijk kan zijn;
• de nationale parken in Kenia en Tanzania fantastische safariparken zijn;
• sex door leeuwen binnen 6 seconde gepiept is;
• en het beklimmen van de Tafelberg in Zuid-Afrika nogal onderschat wordt...
...en natuurlijk nog veel meer. Maar boven dit alles hebben we geleerd dat er nog veel te veel verschil is tussen arm en rijk in deze wereld. Met name in Zuid-Afrika, Kenia, Tanzania, Laos en vooral Cambodja. Schrijnend om te zien dat de rijke politici in dure auto's rondrijden terwijl er honderden mensen amper kleren hebben om aan te doen, laat staan een dak boven hun hoofd hebben.

Al het bovenstaande en natuurlijk nog veel meer heeft er voor gezorgd dat we een geweldige tijd hebben gehad en, ook al is het 3 maanden korter geworden dan gepland, het zal toch wel weer even wennen worden aan het ritme en de gestructureerdheid van Nederland. Toch hebben we wel weer heel veel zin om morgen in het vliegtuig te stappen en iedereen weer te zien! We spreken natuurlijk snel met iedereen af om lekker bij te babbelen natuurlijk, maar de eerste week zal ook vooral bestaan uit een baan zoeken. Hou die oogjes en oortjes maar even open voor ons alstublieft.

Tot over drie daagjes!

Liefs Kevin en Melina

Twee werelden...

Even tijdelijk onder constructie...

Overleven in Thailand

Sorry, sorry, sorry! Het is alweer veel te lang geleden dat we een update hebben geplaatst in de vorm van een verhaal of überhaupt vrienden en familie hebben gesproken. Laten we het houden op het veel te drukke schema van de afgelopen weken. Zowel de laatste 2 weken in Thailand als de laatste paar weken in Kenia, Tanzania en Zuid-Afrika zaten helemaal volgeboekt. Daar komt nog eens bij dat ook normaal functionerend internet een stuk lastiger te vinden is op dit voor ons nieuwe continent...We willen maar zeggen: we zijn jullie niet vergeten hoor!

De laatste twee weken in Thailand waren minstens net zo leuk als de eerste twee, maar bevatte wat meer dan zon opvangen om een kleurtje te krijgen die na 3 weken alweer compleet verdwenen is (grmbl). In het noordelijke stadje Chiang Mai hebben we een Muay Thai-boxing wedstrijd bezocht in de lokale arena. Dat gaat er flink hard aan toe moeten we zeggen, maar was erg leuk om te zien! Acht partijen waarin twee knock-outs zelfs, waaronder één van onze nieuwe Thaise vriend die we ontmoette terwijl hij flyers aan het uitdelen was voor zijn eigen wedstrijd. Helaas was hij zelf degene die sterretjes moest tellen en een flink pak rammel kreeg van een gast uit Engeland. Gelukkig herkende hij ons nog wel een paar dagen later dus echt veel hersenbeschadiging zal ‘ie niet opgelopen hebben.

Chiang Mai is verder een erg relaxed en leuk stadje met eindelijk eens vriendelijke mensen (in tegenstelling tot het toptoeristische Bangkok en Koh Samui). In Chiang Mai hebben we ook nog een ééndaagse jungletrek gedaan inclusief white-water rafting en olifantrijden. Gelukkig was de groep heel erg gezellig, want de dag zelf viel een beetje in duigen. Een korte samenvatting: het olifantrijden was hoogst oncomfortabel, vooral voor Kevin die op de nek van dat arme beest moest zitten en geen houvast had. Tijdens de junglewandeling naar een waterval waar je heerlijk in zou kunnen zwemmen, kwam het opeens met bakken uit de hemel waardoor het pad bijna onbegaanbaar was. En bij het raften zijn we (en Periyan, een Nederlandse meisje wat bij ons in de groep zat) bijna verdronken nadat we omsloegen en onder stilliggende rafts plus bemanning terecht kwamen en dus niet omhoog konden komen (tot 3 keer toe) om adem te halen. Niet fijn in een rivier met level 5 versnellingen en grote rotsblokken die niet te ontwijken zijn (en pijn doen als je helm al afvliegt voordat je het water raakt). Nadat Melina een beetje was bijgekomen van de paniek, Periyan uit het water was gehezen en Kevin weer op adem was, besloten we (nou ja, Melina) maar de rest van het rafting-avontuur te laten schieten en ons klaar te maken voor het rustigere werk: bamboo-floaten. Precies! Heerlijk relaxed van het riviertje af dobberen op een vlot van bamboe. Dat ging gelukkig allemaal wél zoals gepland. Al met al een spannend dagje met hoogte- en dieptepunten die we 's avonds hebben afgesloten met een heerlijk diner voor vier (Alex, een Portugees, ging ook gezellig mee) en de nodige toasts op ‘het leven', haha.

De laatste paar dagen in Chiang Mai hebben we een auto gehuurd en zijn we in vier dagen het prachtige noordwesten van Thailand doorgecruised. Chiang Rai, de Golden Triangle (Thailand, Burma en Laos komen hier samen), en het relaxte backpackersplaatsje Pai, verder een overnachting gedaan in Mae Sariang en het nationale park van Doi Inthanon (de hoogste berg van Thailand) verkend. Vier dagen lang schitterende uitzichten, vriendelijke mensen, leuke guesthouses en vooral heel veel bochten maakten de autohuur wederom een succes, alhoewel er echt iemand geld moet investeren in de Thaise radio, want de muziek die daarop uitgezonden wordt is niet om aan te horen

.

Op de weg terug naar Bangkok hebben we nog twee dagen uitgetrokken voor het historische Sukothai waar we op een (roze) brommer even wat cultuur van de vroegere keizers in Thailand hebben opgesnoven. De laatste 4 dagen in Bangkok waren veel te lang en warm. We hebben vanuit Bangkok nog wel een dagtrip gedaan naar de veel te toeristische Dumnoen Saduak Floating Market en de Tiger Temple, flink ingeslagen in souvenirtjes en kleding en ons derde goedgevulde pakketje met koopwaar richting Almere gestuurd.

We verlieten Bangkok met een ontzettende langdurige hoosbui die de straten in het centrum al binnen vijf minuten blank liet staan. Half surfend en bliksemschicht ontwijkend bracht de taxi ons naar het vliegveld waar wonder boven wonder geen één vliegtuig vertraging had (daar kan China nog wat van leren!).

Het contrast kon weer niet veel groter zijn toen we de volgende ochtend aankwamen in Nairobi, Kenia. Enorme droogte zorgt ervoor dat er 4 van de 7 dagen per week geen stroom meer wordt geleverd (hydro-energie), dat een liter drinkwater meer kost dan een liter benzine en hele meren opgedroogd zijn. Uiteraard hierover later meer. Voor het gemak hebben we ons reisverhaal in tweeën gedeeld, vandaar de twee mailtjes met onze twee reisverhalen. Melina wilde een wat ander soort reisverhaal schrijven over Kenia, dus: to be continued...

Oh, last but not least: vrijdag 23 oktober om 10.35u stappen we uit het vliegtuig en zetten we weer voet op Nederlandse bodem! De maanden vliegen voorbij...

Groetjes en knuffels Kevin en Melina

Icescream, you scream!

Hallo allemaal!

Als het goed is zijn de meesten van jullie nu lekker aan het genieten van een welverdiende zomervakantie, wellicht op een tropisch eiland of andere exotische plaats. Dat klinkt ons natuurlijk ook wel goed in de oren en zo lagen wij de afgelopen tien dagen ook met onze luie aarsch in de zon. En zoals de titel al doet vermoeden: enige vorm van beweging is totaal onnodig, want zelfs voor een ijsje hoef je maar te roepen en je wordt als koninklijk paar bediend. Azuurblauwe zee, parelwit strand, palmbomen, kokosnoten en cocktails, wat wil een mens nog meer?! Koh Samui is een Thais eiland dat al deze ingrediënten bevat en dus zijn we ruim anderhalve week geleden met de bus vanaf Bangkok hierheen gekomen om even bij te komen van het strenge reisregime van Harry

. Grapje natuurlijk, Harry!

Over afgelopen twee weken is dan ook weinig te melden, behalve dat we best bruin geworden zijn; mooie maatpakken voor een prikkie hebben laten maken; een scootertje gehuurd hebben en binnen drie uur het hele eiland gezien hadden; naar een gemummificeerde monnik van honderden jaren oud met een zonnebril op geweest zijn; en in een deuk gelegen hebben om de ‘slachtoffers' van de gevreesde Full Moon Party. Bij aankomst in Thailand hebben we wel nog even cultureel gedaan en China Town verkend (bruisende wijk met super uitgebreide markten waar echt alles te koop is) en naar het hippe shoppingdistrict Siam doorgeraced. Aan het einde van onze trip door Thailand komen we nog terug in Bangkok en dan zullen we nog naar de floating market en tempels gaan, maar dat dus later.

Hoogtepunt van de twee dagen Bangkok was echter wel het volgende avontuur (lezersdiscretie is vereist vanaf dit punt: dit verhaal is niet geschikt bevonden voor kinderen onder de 18, haha). In de Lonely Planet (waar zouden we zijn zonder?) stond dat het wel leuk was om 's avonds naar het Pat Pong Red Light District te gaan aangezien alle hele foute mannen zich daar verzamelen en vanwege de nachtmarkt. Wij dus een tuktuk (waarschijnlijk heet het hier weer anders, maar het komt allemaal neer op een suïcidale chauffeur die je per gemotoriseerd open voertuig zo snel mogelijk van de ene kant van de stad naar de andere kant brengt...voor een toeristenprijs uiteraard) aangehouden en gevraagd of hij ons naar de Pat Pong street kon brengen. ‘Aaah, you wanna see pingpong show?!' Nou, eigenlijk willen we gewoon over de Thaise wallen lopen en we willen geen pingpong show zien, dusseuh, Pat Pong graag en niet pingpong! Belangrijk om te weten is dat de tuktuk chauffeurs je best voor één euro de hele dag door de stad willen rijden, maar dan moet je wel even bij bepaalde winkels stoppen, want daar krijgen ze dan commissie voor. Ja, wie weet krijgen ze dat ook voor een pingpongshow, gekke Thaise mensen. Na drie andere tuktuks afgewezen te hebben wegens de pingpongshow (wow dachten wij, die moet wel echt veel commissie geven), vonden we er eindelijk eentje die daar niet over begon en zo gingen we op naar Pat Pong. Eerst maar even over het marktje lopen en na één minuut kwam er al iemand naar ons toe met een flyertje: of we ‘pussy' wilden zien. Volgens de Lonely Planet was het hilarisch om zo'n show bij te wonen en wie zijn wij om daar tegen in te gaan? Braaf liepen wij dus achter de ‘pussyman' aan die ons beloofde dat de entree slechts 100 baht was (ongeveer 2 euro), inclusief één drankje. Daar aangekoemn stonden er wat naakte meisjes hersenloos op het podium te bewegen, waarschijnlijk stonden ze daar niet echt uit vrije wil. Ëén vrouw lag echter met haar benen wijd en voor we er erg in hadden namen we deel aan...juist...een pingpongwedstrijd! De details kan iedereen met een beetje fantasie zelf wel invullen, maar laten we zeggen dat er echte pingpongballetjes aan te pas kwamen en dat ze goed kon richten en schieten! Even terzijde, wisten jullie dat de inhoud van een heel flesje cola kan verdwijnen in de vagina van een vrouw? Denk dus maar twee keer na voordat je een colaatje besteld bij je favoriete stripbar. Dus dat... Na eerst van de shock en een lachstuip te zijn bekomen, kregen we na tien minuten de rekening gepresenteerd van 2600 baht! Melina stond pardoes op en sleurde Kevin (die natuurlijk niet weg wilde) meteen mee naar de uitgang en riep kwaad dat we geen cent zouden betalen. De ‘pussyman' had gewoon gelogen (ja, soms zijn wij inderdaad stomme toeristen)! Bij de deur stonden echter twee pooiers (ja, echt!) die het daar niet mee eens waren, maar nadat ze de fout hadden gemaakt om Melina vast te pakken, die vervolgens het voorstel maakte dit met de politie erbij uit te praten, stonden we bliksemsnel weer buiten op de stoep met als ons geld nog in onze zak en een andere kijk op pingpongen rijker. Gelukkig maar voor ons liep het met een sisser af, maar een al lichtelijk aangeschoten groep jongens zal er waarschijnlijk minder goed vanaf komen. Achteraf had de Lonely Planet in ieder geval gelijk en was het hilarisch

!

Zo, vanaf nu mogen de kleintjes, streng gelovigen en zwakhartigen weer meelezen. Het laatste verhaal was door Harry, onze gastschrijver, geschreven en stopte bij de aankomst in Siem Reap. Onvergetelijk was ons bezoek aan Angkor, wat zeker in de top drie van onze reisbestemmingen staat nu. Onbeschrijflijk mooie tempelcomplexen en hoewel vooral de Angkor Wat bekend is, bestaat het hele gebied uit veel meer tempels (40 vierkante kilometer eigenlijk) en voor de echte architecten/archeologen onder ons zal het geen probleem zijn hier een week rond te wandelen. Wij hebben het in 2,5 dag gedaan waarbij we vooral de hoogtepunten gepakt hebben zoals Angkor Wat, Angkor Thom, Ta Phrom (een tempel die men niet gerestaureerd heeft, maar in de staat heeft laten staan waarin deze ook ontdekt is: tempels die door de natuur overgenomen zijn) en Banteay Srei (juweeltje van Angkor met fantastisch mooie gedetailleerde reliëfen). Het blijft onvoorstelbaar hoe mensen in staat zijn zulke dingen te maken. We laten de foto's (honderden) maar voor zich spreken (zie flickr).

Men zegt dat je in eerste instantie naar Cambodja komt voor Angkor, maar dat je weer terugkomt voor de mensen. Dat kunnen we eigenlijk alleen maar beamen, want ondanks de armoede die in sommige delen echt heel erg schrijnend is, zijn de mensen zo vriendelijk en altijd vrolijk. Soms bijna onbegrijpelijk gezien de recente geschiedenis van dit land. Zoals we vaak versteld staan van wat voor wonderbaarlijks mensen kunnen creëren, staan we er ook vaak versteld van hoeveel ellende mensen elkaar kunnen aandoen en hoe al het wonderbaarlijks binnen een handomdraai vernietigd kan worden. In Cambodja hebben we het dan natuurlijk over de Khmer Rouge van Pol Pot die een ware genocide over het Cambodjaanse volk gebracht heeft. Het is werkelijk opvallend hoe weinig oude mensen je ziet in dit land, uiteraard omdat iedereen van de vorige generatie omgebracht is. Pol Pot wilde een dom, maar volgzaam volk creëren (een land dat dreef op landbouw, want dat was de toekomst) en deed dit door alle mensen die ook maar een schijn van intellect hadden om te brengen. Wanneer je geen eelt op je handen had (een waterdichte controle

), was je geen echte arbeider en werd je dus ter dood veroordeeld. Of als je een bril droeg betekende het dat je intellectueel bent en dus ter dood veroordeeld wordt. Hele families werden uitgemoord, want wanneer een vader opgepakt werd, moest de kans op latere wraakacties van de kinderen geminimaliseerd worden. Binnen vijf jaar zijn er twee miljoen mensen óf omgebracht door deze halve gare óf omgekomen door de honger die er uit voortvloeide (men gelooft dat hij inderdaad psychisch niet in orde was na wetenschappelijk onderzoek...joh!). Kinderen waren makkelijk beïnvloedbaar en maakten dus de dienst uit en werden tot moordenaars gemaakt. En niet alleen binnen het land zelf was moord en doodslag orde van de dag, maar ook is Cambodja in het recente verleden tientallen jaren in oorlog geweest met buurlanden als Vietnam. Met als gevolg dat er door het hele land landmijnen gelegd zijn die nog elke dag slachtoffers maken. Uiteraard zijn er geen notities gemaakt van waar deze mijnen neergelegd zijn en dus moet het land beetje bij beetje afgezocht worden. Vooral in Phnom Penh zie je ontelbare bedelaars met ontbrekende ledematen. Wederom schrijnend. Het is bijna een neerwaartse spiraal, want doordat Pot alle geschoolde mensen vermoord heeft, is er nu een tekort aan doktoren, waardoor slachtoffers van landmijnen niet geholpen kunnen worden, niet meer kunnen werken, moeten leven in armoede en hun kinderen niet naar school kunnen sturen.

Na een paar dagen verblijf in het kustplaatsje Sihanoukville (met helaas veel regen), werd het tijd om wat confronterende overblijfselen van de Rode Khmer te bekijken in Phnom Penh: The Killing Fields en het EK Genocide S21 museum. Dit wilden we meteen de eerste dag doen dat we in PP aankwamen, maar Kevin had wat bedorven groenten gegeten en heeft de hele nacht er van alles uit lopen gooien, waardoor dit bezoek aan de gruwelijke massagraven en de S21 gevangenis op de verjaardag van Melina gedaan moest worden (volgend jaar een leuker verjaardagspartijtje...). ‘Politieke gevangen' (lees: 'intellectuele' mensen) werden als eerste naar de gevangenis gebracht waar ze gedwongen werden valse en tegenstrijdige bekentenissen af te leggen (iets dat duidde op verzet tegen de Khmer Rouge) en vervolgens gemarteld werden om los te krijgen waar de rest van hun familie woonde. Wanneer alle informatie verkregen was, werden de gevangenen naar de Killing Fields vervoerd waar ze meestal dezelfde dag nog doodgeknuppeld werden en in massagraven begraven werden. Kleine baby's werden zelfs op gruwelijke wijze tegen bomen doodgeslingerd, alles om maar kogels te kunnen besparen. Echt om van te huilen

. In heel Cambodja zijn er van deze Killing Fields te vinden. Er is geen geld voor identificatie van de slachtoffers en dus is er slechts voor de overlevenden de mogelijkheid om vooruit te kijken. Laten we hopen dat we nu een wereld kunnen maken waarin mensen als Pol Pot en Hitler niet aan de macht kunnen komen. Het gehele land Cambodja was in ieder geval een zeer indrukwekkende ervaring.

In Phnom Penh was het ook tijd om afscheid te nemen van Harry die weer terug naar Nederland vloog. Wij zijn per boot weer terug naar Vietnam gegaan, omdat we het gevoel hadden dat we dit land niet echt goed gezien hadden. Met de boot dus naar Chau Doc waar we overnacht hebben en de volgende twee dagen via de Mekong naar Ho Chi Minh City (Saigon). Dat was absoluut een kansloze tour waarbij we naar een fishfarm, minority village, floating market en een rijstpapierfabriek geweest zijn. Lekker toeristisch, maar voor 25 dollar per persoon mag je ook niet te veel verwachten natuurlijk en hebben we toch even een gedeelte van de Mekong Delta gezien. Saigon was echt weer zo'n drukke Aziatische stad. Niet vergelijkbaar met Hanoi waar ongelooflijk veel verkeer is, maar alles best gestructureerd verloopt. In Saigon is dus ook super veel verkeer, maar verloopt het dan weer niet gestructureerd. Wel veel leuke eettentjes en cafétjes waar je je prima kunt vermaken, aangezien er in de stad zelf niet veel bijzonders te zien is. Op de tour hebben we nog een gezellig Nederlands stelletje (Hidde en Neng) leren kennen waar we nog mee uit eten geweest zijn. Erg leuk

. Waar we echt voor kwamen, waren de Vietcong tunnels (Cu Chi Tunnels) waar de Vietnamese vrijheidstrijders de Amerikanen een poeppie hebben laten ruiken. Je kunt daar zelf in de tunnels kruipen die voor ons echt veel te klein zijn! Nasty zijn vooral de boobytraps die de Vietnamezen gebruikten tegen de Amerikanen: deze bevatten vooral veel spijkers en naalden en zorgden voor een hoop gespies...Je kunt maar beter geen oorlog krijgen met deze mensen op eigen grond. Wel heel jammer dat het echt super toeristisch is en dat er zelfs een schietbaan naast de tunnels is waar je voor een paar euro wat kogels kunt afvuren (hoe ongepast). De ware geschiedenis gaat dus aan veel mensen voorbij helaas. Toch wel leuk om geweest te zijn en vooral leuk om te zien hoe de Amerikanen echt afgebrand worden in de propaganda filmpjes (ja, echt slim waren ze ook niet echt natuurlijk door te voet een Vietcong gebied in te trekken dat bekend staat om de boobytraps).

Na een weekje Vietnam hadden we het eerlijk gezegd wel gezien. Vietnamezen lijken helaas erg veel op Chinezen en houden de ranzige en vooral luidruchtige gebruiken erop na. Leuk voor eventjes, maar samen met het feit dat ons visum niet langer geldig was, was het een mooi moment om verder te gaan naar een ander land: Thailand.

Morgen zit onze strandvakantie er hier weer op en gaan we terug naar Bangkok voor één nacht en dan door naar Chiang Mai. De 31e vliegen we door naar Kenia waar we een 10daagse safari zullen doen en dan op 14 september door naar Johannesburg, Zuid-Afrika. Helaas zit na Zuid-Afrika onze reis er op en komen we eind oktober terug naar Nederland. De plannen zijn noodgedwongen gewijzigd doordat de huurder die in Kevin's appartement zat ook de gevolgen heeft gevoeld van de economische crisis en geen baan meer heeft. Hierdoor heeft Kevin helemaal geen inkomsten meer, maar wel dubbele vaste lasten wat niet echt lang vol te houden is.
Toch hebben we dan negen maanden een fantastische ervaring gehad en hebben we alles gedaan in de landen die we bezocht hebben wat we wilden. Bovendien hebben we nog een ruime 2,5 maand voor de boeg en gaan we dus absoluut niet klagen. Soms lopen dingen nou eenmaal anders dan gepland. Wel kunnen jullie nu alvast aan de slag met de organisatie voor de ontvangst op Schiphol

!

Dus tot snel(ler dan verwacht)! Dikke kus en knuffel van ons!

PS. Foto's om het verhaal te ondersteunen komen één dezer dagen. Het is hier alweer middernacht en we mogen morgen vanaf 6 uur de bus in...*gaap*

And now, for something completely different!

Different in de zin van een geheel andere schrijver dan de inmiddels befaamde auteurs van de vorige reisverhalen. Ik (de vader van Kevin, zeg maar Harry) mag dit keer als gastschrijver optreden. Het niveau van Melina en Kevin ga ik vast niet halen maar ik zal proberen de teleurstelling bij hun vaste schare fans te beperken! Different ook in de zin van een voor mij geheel nieuwe wereld. Het blijft prachtig om in een beperkt aantal uren in een compleet andere wereld terecht te komen! Op Hanoi International Airport was de hereniging met Kevin en Melina na vijf maanden heel mooi! Na de groeten en knuffels van bijna alle thuisblijvers te hebben overgebracht (dat duurde een kleine drie kwartier) vertrokken we per taxi naar Hanoi centrum waar we een guesthouse hadden gereserveerd. Daar werd eerst geprobeerd ons in een ander guesthouse af te zetten, maar met ervaren reizigers als Kevin en Melina bij me, trapten we daa niet in! Onderweg op de 'snelweg' bleek al hoe anders Azië kan zijn. Niet alleen heel veel brommers maar ook een enkele verdwaalde koe op de snelweg. Niemand die daar van op kijkt, terwijl het bij ons het 8 uur journaal met Noraly Beijer haalt.

Vietnam

Hanoi is prachtig! Vooral het oude centrum dat uit 36 straatjes bestaat is heel authentiek. Overal kleine eettentjes (daar hebben we ons overigens maar niet aan gewaagd) en hele gezinnen die langs de kant van de weg zitten te koken, te frituren en te eten! Alle straatjes bevatten uiteraard ook talloze winkels waarbij een aantal straten is verdeeld naar gelang van de koopwaar. Zo is er een zijdestraat, een straat waar ze kooien verkopen, een straat met alleen kleding, enz. Minder authentiek, maar wel heel kenmerkend, zijn de talloze brommers in Hanoi. Iedereen heeft daar een brommer zoals we in Nederland allemaal een fiets hebben. De straat oversteken lijkt de eerste paar keer op een regelrechte poging tot zelfmoord, maar na een paar keer blijkt er een methode voor te zijn. Heel rustig wandelend bereik je heelhuids de overkant omdat de brommers je allemaal ontwijken. Zodra je oogcontact maakt met een bromfietser dreigt het direct fout te gaan dus doe dat vooral niet!

Na een dagje Hanoi besloten we Halong Bay te bezoeken, een prachtige baai waar de bergen onder water lijken te staan. Sprookjesachtig mooi en een absolute aanrader. Heel toeristisch maar dat is niet voor niets! We hebben daar overnacht op een fraai schip en voelden ons een beetje Jack Sparrow (de naam van de boot was dan ook ‘The Black Pearl').

Na de overnachting naar het Cat Ba National Park, alwaar we een hike van twee uur hebben gedaan in de moordende hitte! Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel gezweten heb. Onze gids, een tanig oud Vietnamees vrouwtje liep op haar slippertjes zonder een druppeltje zweet naar boven! Na terugkeer werden we naar ons hotel gebracht in Cat Ba en konden we de middag doorbrengen aan het strand. Het hotel was echter bijster beroerd (vies, overal zwarte haren, gehorig en het stonk) terwijl we een ‘deluxe'-tour geboekt hadden. Nou, dan kennen ze Melina niet! Als een ware pitbull beet ze zich vast in onze reisgids teneinde te krijgen waar we recht op hadden: een goed viersterren hotel! Alle andere hotels waren echter vol dus onze gids (een heel aardige jongen overigens, zoals bijna alle Vietnamezen) kon ons niet veel bieden! Uiteindelijk kregen we een maaltijd in een local restaurant aangeboden en onze kamers zouden worden schoongemaakt. Dit verhaal krijgt nog een staartje: zie hierna. De volgende dag nog even gecruised door Halong Bay en toen terug in een volgepropte bus waarvan de airco nauwelijks werkte. So much voor een luxe toer!

De volgende dag een privéchauffeur en gids gehuurd die ons Hanoi en omgeving ging laten zien! Het klinkt luxer dan het was, want we zaten knus tegen elkaar aan op de achterbank van een Hyundai Getz....Hanoi gezien en toen op ons uitdrukkelijke verzoek naar de rijstvelden buiten Hanoi. Dat werd een hoogtepunt, want we mochten daadwerkelijk tussen de rijstvelden door wandelen. De strook die we daarvoor moesten benutten was vrij smal dus ik ben ook nog een keer (lomp als ik ben) in de rijstvelden zelf beland. De mensen die daar werkten waren erg verlegen, maar vonden het toch ook wel leuk dat ze op de foto werden gezet. Toen er een boer zijn veld ging bewerken met zijn buffel was het feest helemaal compleet: Kevin mocht zelfs op de rug van de buffel gaan zitten! De buffel vond dat echter niet zo'n feest want die ging gelijk in galop. Kevin lag sneller op de grond dan dat wij met onze ogen konden knipperen. Dat resulteerde bij Melina en mij in de slappe lach en dat is geen lolletje in de Vietnamese hitte! De 2e poging was echter wel succesvol en dat leverde mooie plaatjes op.

Na een mooie dag besloten we (lees:Melina) toch nog even te gaan klagen bij de touroperator van de Halong Bay ‘deluxe'-tour. Tenslotte was de tour maar voor een klein gedeelte luxe geweest. Een refund was op zijn plaats. Volgens de Lonely Planet gaan Vietnamezen niet snel naar de politie bij onenigheid maar wordt het afgekocht of vallen er doodsimpel een paar rake klappen om het op te lossen! Die laatste variant werd het voor ons.....De man was zo arrogant en luisterde totaal niet naar onze klachten dat het escaleerde toen hij Kevin met de hoorn van de telefoon op zijn hand sloeg toen Kevin hem die gaf met het verzoek zijn manager te bellen. Daarop gaf Kevin hem een tik terug en ik deed ook een duit in het zakje: van je kinderen moeten ze tenslotte afblijven. De man kreeg hulp van een jongen maar die was ongeveer 1.55 groot en 50 kg dus dat was geen bedreiging voor de Klompies! Nou ja, de boel kalmeerde weer enigszins maar meer dan 10USD kregen we niet terug. Afgekoeld onder de airco van ons guesthouse kwamen we tot de ontdekking dat Kevin (waarschijnlijk) zijn moneybelt had laten liggen bij diezelfde stoeimaatjes! Het was 10 voor 8 en om 8 uur gingen ze sluiten. Paspoorten, creditcard, geld, alles zat erin en we vlogen de volgende morgen vroeg naar Laos! Snel naar buiten gerend, een taxi ingesprongen en in een Peking Express-achtige setting: 'go go go!'naar het boekingskantoor, Melina biddend op de achterbank! Daar aangekomen bleek de man ineens heel vriendelijk. Waarschijnlijk was hij bang van diefstal beschuldigd te worden! De moneybelt had hij niet gevonden maar hij ging gelijk met zijn vriendje bellen. Net toen we weg wilden lopen zag Kevin de moneybelt onder het bureau liggen: paspoorten, geld en creditcard alles nog aanwezig! Melina besloot ter plekke een gelovig meisje te worden!
Wat een opluchting! We hebben er die avond een extra biertje op genomen. Melina natuurlijk niet want dat is tegen haar nieuwe geloof.

Laos

De volgende morgen vroeg naar het vliegveld om naar Luang Prabang in Laos te vliegen. De rust in LP is heerlijk na de chaotische brommerraces in Hanoi! Een prachtig plaatsje, volledig ‘World Heritage', dat met 26.000 inwoners de derde stad van Laos is. Bij het inchecken treffen we een jongen uit Amerika die al snel de bijnaam 'The Dude' van ons krijgt vanwege zijn nogal macho gedrag! Een echte Amerikaan dus maar overigens best aardig. Jammer genoeg vond hij ons ook erg aardig, want hij bleef aan ons plakken als de 'plakrijst' die ze hier graag eten! Maar wat een mooi plaatsje en wat een lieve mensen hier! Vanuit het vliegtuig zagen we al de prachtige groene heuvels die LP omringen. Hier hebben we (uiteraard met The Dude) brommers gehuurd waarmee we na een uurtje scheuren (die dingen gaan gewoon 80 a 90 km per uur) bij een prachtige waterval aankwamen. Daar konden we in een prachtige omgeving heerlijk zwemmen en zijn we (tot groot plezier van Melina, werkelijk een geboren wandelaar: vooral trappen zijn haar specialiteit) naar de oorsprong van de waterval gelopen. Geweldig uitzicht! Daarna terug gebrommerd door dit fantastisch mooie land waar alle kinderen blij lijken te zijn en je allemaal vrolijk nazwaaien!

Na Luang Prabang door naar Vang Vieng om daar Kevin's grote wens in vervulling te laten gaan: tuben op de rivier Nam Song! Tuben is met een binnenband van een vrachtwagen stroomafwaarts gaan! Ik had al gelezen dat daarbij al een paar doden zijn gevallen dus bij het inschrijven kreeg ik al licht klotsende oksels. Ik stond daar tussen veelal tamelijk macho brulapen en natuurlijk....The Dude! In een propvolle TukTuk word je vervolgens stroomopwaarts gebracht naar het startpunt: een bar aan het water waar knalhard muziek uit de speakers blaast en een groot aantal jongeren (ik heb de prijs voor oudste deelnemer gewonnen) in een razend tempo alcohol naar binnen staan te gieten. Voor de durfals was er een mogelijkheid om via een slinger je het water van de rivier in te slingeren. Wij hebben dat gezellig een uurtje aangekeken (jawel: onder het genot van Beerlao en Sprite voor Melina) en zijn toen in onze tube gestapt en een stuk stroomafwaarts gegaan. Langs de rivier zijn er een stuk of vijf, zes grotere bars waar je wordt binnengehaald met een soort reddingsboei die je toegegooid krijgt. Wij lieten ons binnen hengelen bij een bar die niet alleen een 'slingerinstallatie' maar ook een glijbaan had waarmee je een eind de rivier ingesmeten werd. Kevin heeft beide varianten uitgeprobeerd! Voor het eerst van ons leven watervolleybal gespeeld tegen een aantal locals. Gewoon een veldje onder rivierwater zetten en gaan met die banaan! Erg leuk en we hebben een gelijkspel uit het vuur gesleept! Daarna langzaam aan stroomafwaarts getubed alwaar we door kinderen uit de stroming gered werden. Daar verwachten ze dan wel een kleine vergoeding voor getuige het uitspreken van het enige woord Engels dat ze kennen namelijk : 'Money?'. Een ding is zeker: van het tuben ga je niet dood. Misschien wel van de combinatie comazuipen en uit je tube in de stroming vallen. Ruim de helft komt echt lazarus terug! Hoe dan ook: wij hadden een topdag!

Volgende station was de hoofdstad Vientiane. Grootste trekpleister wat mij betreft een Starbucks-acthtig tentje waar ze echte koffie schenken. De Laos en Vietnam-koffie heeft het meest weg van afgewerkte dieselolie dus dit was een verademing! Verder was dit stadje vergeleken met Luang Prabang een beetje een tegenvaller. We besloten dan ook na een nacht door te trekken naar Pakse in het noorden van Laos. We namen de nacht-/slaapbus die er ongeveer 11 uur over deed. Ik had voor mezelf heel decadent twee plekken gereserveerd zodat ik zeker wist dat ik geen stinkende backpacker of Laotiaan naast me kreeg die dan ook nog lepeltje-lepeltje wilde gaan liggen met me. Een gouden greep bleek al snel want de tweepersoonsbedden waren ca 1m20 breed! Na eigenlijk een prima nachtrust in Pakse aangekomen waar we in het Royal Pakse Hotel hebben overnacht. Niks 'Royal' te bekennen maar betaalbaar en de bedden waren acceptabel. Gelijk een chauffeur geregeld die ons de omgeving kon laten zien (het Bolovenplateau) met koffie- thee- en rubberplantages en watervallen. Leuke middag gehad met een heel aardige chauffeur. Mensen zijn trouwens bijna allemaal heel erg aardig hier. Op de rubberplantages hebben Kevin en ik nog illegaal geplast. We moesten echt heel erg nodig, sorry! Dat het het regenseizoen is merkten we goed in Pakse. Veel regen gehad en daarom maar gelijk informeren hoe we hiervandaan het best in Cambodja kunnen komen. Met de bus bleek dat twee dagen te vergen, want er zat een gedwongen overnachting bij voor de Cambodjaanse grens. Dat vonden we een beetje zonde van de tijd dus hebben we maar een vliegticket geboekt naar Siem Raep in Cambodja. Helaas bleek het vliegveld van Pakse de komende drie maanden gesloten te zijn ('under Construction, sir') en moesten we daarom eerst weer 3.5 uur in een taxi up south naar Savannaketh.....

Cambodja

Op 18 juli zijn we aangekomen in Siem Reap. We hadden de avond ervoor nog snel via internet een guesthouse geboekt en toen we het vliegveld uitliepen stond daar een glimlachende jongen met het bordje 'Kevin Klomp' al op ons te wachten om ons naar het guesthouse te brengen. Een warm (letterlijk en figuurlijk) onthaal in Cambodja!

Siem Reap is de uitvalsbasis om een van de zeven wereldwonderen te zien: Angkor Wat. Een tempelcomplex dat stamt uit de 10e eeuw en in de loop der tijden min of meer is opgeslokt door de jungle! De dag van aankomst direct goed besteed door naar de Floating Village te gaan bij het grootste meer van Azië: Tonle Sap. Een compleet dorp op het water waar 6000 mensen wonen in boteof iets waar dat voor door moet gaan. Wat een armoede en desondanks blije kindersnuitjes overal. Ongelooflijk! De mensen die hier wonen leven van de visserij op het meer. Indrukwekkend, en ook wel enigszins schokkend om te zien in wat een armoede deze mensen moeten leven. Het contrast tussen arm en rijk is hier echt enorm. Op de weg naar de Floating Village was dat al heel duidelijk geworden. Aan de ene kant van de weg zelfgebouwde hutten, aan de andere kant kapitale villa's en gigantische hotels. Je voelt je als toerist in een TukTuk bijna schuldig! Ook voor dit land geldt dat het indrukwekkend is hoe gastvrij, bescheiden en vriendelijk de mensen zijn. We hebben nog heel wat te leren in het westen....
De overige dagen in Siem Reap besteden we aan Angkor! Die avonturen worden als vanouds weer aan 'het papier' toevertrouwd door Kevin en Melina. Dat lees ik dan op mijn pc in Utrecht want over een weekje zit een fantastische en in meerdere opzichten onvergetelijke vakantie er voor mij alweer op!

PS. Een kleine notitie van Kevin en Melina: Wij gaan na Phnom Penh met de boot over de Mekong terug Vietnam in om Ho Chi Minh City te bezoeken (Vietnam beviel goed

), daarna steken we over naar Thailand. Heeft er iemand nog goede tips voor Thailand? We hebben 3 of 4 weken gepland! Groeten aan iedereen! -x-

Hong Kong Express

Omdat we weten dat een dag zonder een reisverslag van ons eigenlijk niet compleet is, hier dan het hoogtepunt van de dag

. Deze keer niet vanuit China, maar uit Hong Kong (ja, dit is een apart land)! Hoewel het weer en de taal je blijven herinneren dat je in Azië bent, doen de stad, de gebouwen, de luxe en de menigte Westerse immigranten anders vermoeden. Met de trein ben je binnen een uur weer in China, maar de buurlanden hebben niet veel met elkaar gemeen. Hong Kong heeft maar een populatie van ongeveer zeven miljoen mensen en is daardoor een overzichtelijk land; eigenlijk heeft het daardoor meer weg van een grote stad met verschillende wijken als Hong Kong Island, Kowloon en Causeway Bay. Goed te bezichtigen dus in een paar dagen tijd.

Eerst nog even de laatste dagen in China die zeker niet minder waren dan de eerste dagen! Het laatste reisverslag eindigde in Shanghai, wat absoluut een leuke stad is, maar niet echt een weerspiegeling van China. Toch leuk om even meegepakt te hebben met alle superhoge gebouwen en futuristische toeristische attracties. Vanuit Shanghai zijn we naar Guilin gevlogen (met vertraging). Guilin is volgens velen de mooiste plaats van China door haar ligging tussen de bergen en aan de Li rivier. De stad zelf haalt helaas dit beeld goed onderuit; veel armoedige gebouwen, wegen die overal opengebroken zijn en (het ergste) als toerist wordt je overal afgezet. Dit begint al bij het nemen van een taxi waar ineens twintig procent boven op de totaalprijs komt tot een restaurant dat prijzen van een gerecht verandert. Heel vermoeiend, maar helaas hoort dat er ook bij als je aan het reizen bent. Vanuit Guilin hebben we een riviercruise geboekt naar Yangshuo over de Li River. We zouden die volgende ochtend om 8.30 uur 's ochtends opgehaald worden en dan naar de boot gaan. De cruise zou ongeveer drie uur duren en voor 18 euro per persoon werden we dus opgehaald, hadden we de cruise en een lunch aan boord. Prima geregeld dus. De volgende ochtend werden we echter om 7.00 uur 's ochtends wakker gebeld door iemand die in het Chinees tegen Kevin aan begon te babbelen, die vervolgens de hoorn erop gooide. Twee minuten later werd er keihard op de deur gebonkt. Wij dachten dat het een Chinees was die de verkeerde kamer had, aangezien Chinezen nogal luidruchtig zijn en vanaf 6.00 uur al voor onze deur stonden te praten en schreeuwen. Kevin dus naar de deur en weer stond er iemand in het Chinees tegen hem aan te babbelen, waardoor Kevin na een paar keer vragen of het in het Engels kon de deur maar voor zijn neus dichtgooide. Één minuut later werd er weer geklopt en toen Melina de deur opendeed kreeg ze een telefoon in d'r handen gedrukt waardoor iemand haar in het gebrekkig Engels duidelijk maakte dat ze nu opgehaald werden en nu moesten vertrekken. Anderhalf uur eerder dan afgesproken! Wij dus zonder ontbijt en in alle haast uitchecken en in de bus gesprongen. Na vijf minuten stopten we om nog wat mensen op te pikken en aan de stortvloed van platte Londense scheldwoorden en verwijzingen naar wraakacties, begrepen we dat wij niet de enige waren die te vroeg uit bed getrommeld waren. De twee Engelse gasten waren er duidelijk niet blij mee en toen de chauffeur (die zich totaal van geen kwaad bewust was) wat Telekids-achtige bonk muziek op vol volume aanzette, flipten die twee helemaal. Wij lagen inmiddels helemaal in een deuk natuurlijk en konden de lol er wel van inzien. Natuurlijk waren we uiteindelijk veel te vroeg bij de boot, maar eenmaal aangekomen op de boot werd het verhaal nog mooier door de lunch. We kregen alvast een voorproefje waardoor we konden beslissen of we de gratis lunch of de extreem dure lunch wilden bestellen. De gratis lunch bestond uit een klein schaaltje (zo'n koffiekop schaaltje) met gebakken uien, één tiende gebakken ei en nog wat donkere ondefinieerbare stukjes. ‘This is lunch' zei de serveerster, waarop de Londenaar zei ‘No...this is not lunch. I wouldn't give this sh*t to my f*cking dog!'. Niet te vreten dus, haha! Maar, zo moet ook gezegd worden, de cruise en het uitzicht was fantastisch mooi!

Eenmaal in Yangshuo aangekomen, konden we inchecken in ons hotel wat echt super luxe was met een fantastisch uitzicht over de rivier! En dat alles voor 20 euro per nacht. Yangshuo is overigens een aandoenlijk klein dorpje met een gezellig centrum. Het is vooral een backpackers stadje en er zijn hier dan ook meer toeristen dan plaatselijke inwoners. Dat houdt wel in dat we eindelijk weer even wat lekker Westers eten konden eten! Vanuit Yangshuo zijn we per bus naar de Longji rijstvelden gegaan die absoluut adembenemend, sprookjesachtig mooi zijn!

In de tour die we geboekt hadden, zat ook nog een bezoek aan het Long Haired Women's Minority Village waar, zoals de naam al doet vermoeden, vrouwen met heel lang haar wonen. Voor wat extra geld konden we een show bekijken, die de geschiedenis ingaat als de meest slechte en amateuristische show ooit. Zelfs de weekafsluiting-voorstellingen van kleutergroepen zijn nog leuker! De dansjes gingen niet gelijk, de zang was afgrijselijk vals, het betrekken van het publiek in het geheel pijnlijk niet grappig en het aller ergste: ze hadden helemaal niet zulk lang haar! Het was nep! Ze plakten er gewoon een stuk aan vast! Ongelooflijk, maar gelukkig kunnen we nu iedereen waarschuwen voor dit misbakselentertainment.

Vanuit Yangshuo zijn we weer terug gegaan naar Guilin en per vliegtuig naar Guangzhou (Canton). De bus deed er akelig lang over en de taxichauffeur (die ons al afgezet had door een veel te hoog bedrag af te spreken) reed expres wat langzamer, waardoor we bijna onze vlucht zouden missen. Gelukkig kun je in China er van op aan dat je vliegtuig altijd vertraging heeft, en zo ook het onze. Canton was vroeger de hoofdstad van China, maar langer dan twee dagen hoef je hier niet te verblijven. We hebben wat rondgelopen in een park en zijn naar Shamian Island geweest wat het mooiste stukje van Canton moet zijn. Dit was wel het eindpunt van ons China avontuur waar we in ieder geval met veel plezier op terug kijken!

Met de trein dus van Canton naar Hong Kong gegaan. De kaartjes hadden we via het hotel gekocht voor 190 yuan. Wij dachten dat de prijs 190 Hong Kong Dollar was (167 yuan), maar ze vertelden ons dat vroeger de yuan en dollar hetzelfde waren en dat de prijs op de treinkaartjes nooit veranderd was. Je verwacht niet afgezet te worden in een hotel, maar wanneer we op het treinstation aankwamen, bleek dit wel het geval te zijn. Wij dus vanuit de Starbucks meteen een boze mail gestuurd, waar ze schijnbaar van geschrokken waren, want het geld komt weer terug op onze rekening! Hoewel je er soms niets meer aan kunt veranderen, kun je dus soms wel een poging wagen, zo blijkt maar weer! In Hong Kong hebben we wederom een super gave hotel kamer voor vrij weinig geld (goeie website is: www.ctrip.com, je betaalt drie keer zo weinig als dat je zou betalen als je het direct bij een hotel boekt). Mooi uitzicht over verlicht Hong Kong Island, zelfs vanuit de slaapkamer! Backpacken is zo slecht nog niet

.

In Hong Kong hebben we een tripje naar Kowloon gemaakt en overal wat rondgekeken, van tempels, naar lichtshows en nachtmarktjes. Gisteren hebben we een dagtripje naar Macau gemaakt; het Las Vegas van Azië. Eerlijk gezegd vielen de casino's nogal tegen (geen echte leeuwen, achtbanen of bruisende sfeer), maar feit is wel dat deze casino's meer winst draaien dan in Las Vegas! En dan gaat het om best veel geld! Macau zelf viel vroeger onder Portugees bewind en die invloed is nog terug te zien in het centrum in de architectuur. Leuk om een dagje rond te wandelen dus!

Morgen gaan we verder naar Vietnam, waar we samen met Harry (vader van Kevin) zullen rondtrekken. Heel veel zin in en het belooft een leuke drie weken te worden, waar we jullie desgewenst weer van op de hoogte zullen stellen

.

Groetjes Kevin en Melina

'Everybody is Kung-Fu fighting!'

Buiten worden de straten door moeder Natuur schoongespoeld en dus hebben we weer even wat tijd te doden in de hotelkamer. Wat dan beter te doen dan de achterblijvers weer te verblijden met een verslaggeving van de afgelopen weken in China?! Precies, lekker een hapje eten, wat shoppen, Chinese cultuur opsnuiven of naar thee-ceremonies gaan. Toch hebben we dit even uitgesteld voor jullie, want een nieuw en bruisend reisverhaal hoort er nou eenmaal bij.

Waar te beginnen als we China moeten beschrijven? Een land van veelzijdigheid, diversiteit, vriendelijkheid, goedkope spulletjes, eindeloze fotosessies, bijgeloof, draken, vreemd eten, grote bouwwerken en Kung Fu; om maar even wat te noemen. Dit land heeft voor een ieder wat wils en of je nu noord, oost, zuid of west gaat, alles is even opmerkelijk en wonderbaarlijk. Vergeleken met de onvriendelijke en vooral onbegrijpbare Zuid-Koreanen zijn de Chinezen een wat aangenamer volkje die de gemiddelde toerist wat behulpzamer te woord willen staan en soms zelfs een aardig woordje Engels spreken. Erg handig, aangezien ons Chinees bij Ni hao (hallo) en Fu Yong Hai (nummer 17, met sambal nummer 18) vrij beperkt is. Dus kunnen we onze mimekunsten weer inzetten in bijvoorbeeld restaurants om er zeker van te zijn dat we geen hond op ons bord krijgen (hoewel Melina haar kip-impressie uiting kreeg in de vorm van een grote kom hete vissoep met twintig geheel intacte visjes erin...we laten in het midden of dit door het gebrek aan inleving aan Melina's kant kwam of dat er een interpretatiefout aan de Chinese kant zat). Jullie begrijpen dat dit zorgt voor hilarische situaties waar het gemiddelde reizigerspubliek op een hongerige avond niet altijd zin in heeft. Gelukkig laat de doorsnee Chinese kok met zijn tandloze bekkie ons niet met een lege maag naar huis gaan en staat er binnen no time weer een andere maaltijd voor je neus. Gastvrij volkje!

Laten we eens even bij het begin beginnen, zoals dat zo mooi staat halverwege het verhaal. Vanaf Busan, Zuid-Korea, hebben we de zwarte haren in het bed vaarwel gezegd en de rochelende mensen op straat in Beijing, China, verwelkomd. Dat is hier heel normaal en na een tijdje klinkt het zelfs rustgevend. Hoewel Melina hier niet echt van onder de indruk is, lijkt de wat oudere garde van mening te zijn dat een grote rochel moet imponeren. Cultuurverschilletje zullen we maar zeggen. In Beijing zaten we in een hotelletje op een perfecte locatie naast de Verboden Stad, een stad die gedurende 500 jaar niet toegankelijk is geweest voor het normale volk en uitsluitend gebruikt werd door de keizer en diens bediendes.

De eerste dag hebben we lekker rustig aan gedaan, want vanaf 9 juni zouden Mariza (Kevins moeder) en Barry (haar vriend) in China zijn en zouden we zo veel mogelijk samen reizen. Zij deden een georganiseerde reis dus dit was niet altijd mogelijk, maar we hebben onze planning er op aangepast zodat we zo veel mogelijk samen konden doen. Eerst dus even de Silk Street bezocht om even het einde van de Zijderoute te kunnen proeven. Voor iedere shopaholic een waar walhalla waar merkkleding, zijde, tassen, schoenen, petjes en souvenirs je om de oren vliegen. Helaas, als backpacker kun je niet alles meenemen en dus moesten we ons inhouden. Op een paar dingen na konden we de verleiding goed weerstaan en de uitverkoren spulletjes kunnen gelukkig in de koffer van Barry en Mariza mee terug naar Nederland. Om de koopziekte een beetje in te tomen en op zoek naar wat vergiffenis, haastten we ons naar The Temple of Heaven waar we Barry en Mariza na bijna vijf maanden weer zagen! Een gezellig weerzien wat we de avond erop vervolgd hebben met een etentje en een Kung Fu show; een soort van Chinese musical met de nodige wax-on-wax-off moves. Karate Kid is er niets bij. In Beijing hebben we totaal vier dagen gezeten en de meeste toeristische attracties afgelopen zoals de Verboden Stad, het Zomerpaleis (het onderkomen van de keizer buiten de stad), de Drum en Bell Tower en het Tiananmen Square. Dit laatste is het grootste openbare plein ter wereld (zoals alles in China het hoogste, grootste en oudste is), hoewel ironisch genoeg alles gemonitord wordt door politie en overal camera's hangen en beveiligingscontroles uitgevoerd worden. Ook is Beijing bekend om de oude wijken, Hutongs genoemd. Met een riksja zijn we één van deze wijken ingefietst, maar echt onder de indruk waren we niet. Het merendeel was onder constructie en het andere deel oogde van de buitenkant heel arm, maar was van binnen van alle moderne gemakken voorzien. Het geheel deed vooral heel toeristisch aan, terwijl we toch een beetje gehoopt hadden het ‘echte' Beijing hier te zien. Natuurlijk kan bij een bezoek aan Beijing de Grote Muur niet ontbreken en samen met Barry en Mariza (en de rest van hun tour) hebben we deze ‘beklommen'. Wil je deze helemaal aflopen dan ben je wel even bezig, want deze heeft een lengte van meer dan 6000 km! Wel echt ontzettend gaaf om hier gewoon op te lopen! Een jaar geleden zagen we deze op plaatjes in boeken en nu stonden we er gewoon op! Bovendien hadden we ook nog eens super mazzel met het weer in Beijing en op de Grote Muur, want normaal hangt er behoorlijk wat smog in de stad of vriest je kont vast aan de muur, maar wij hadden geweldig helder weer!

Van Beijing bracht de trein ons binnen vijf uurtjes naar Zhengzhou, de vertrekplaats voor de Shaolin Tempel. Niet zomaar een tempel: men gelooft dat hier Kung Fu zijn oorsprong vindt en dus een must-see als je naar China komt. Wij besloten dit zonder Barry en Mariza en dus op eigen houtje te doen, wat op een bijzondere manier uitpakte. Bij het busstation kochten we een enkeltje (2 euro voor een uur met de bus) naar Shaolin, want volgens onze Lonely Planet zou deze bus ons voor de tempel afzetten. Appeltje eitje. Na wat navraag werden we naar een bus gestuurd waar inderdaad iets opstond in de trant van Shaolin. Een meisje besprong ons meteen met entreekaartjes naar de tempel voor 175 yuan (18 euro), maar hé, zien wij er uit als domme toeristen...de entree voor de tempel is maar 10 euro! Dus nee bedankt, wij kopen het daar wel. Na ongeveer drie kwartier in de bus begint diezelfde vrouw ineens een verhaal af te steken in het Chinees, waar wij natuurlijk geen snars van snappen, en houdt maar niet op. Iedereen krijgt netjes een kaartje om en het lijkt er verdacht veel op dat ze een tour vormen. Wanneer de bus stopt, stappen we uit voor een tempel, maar niet de Shaolin Tempel. Met wat handen en voetenwerk maakt het meisje ons duidelijk dat we voor die 175 yuan een Academy, een klooster, de Shoalin Tempel, een Kung Fu show en het Pagoda Forest kunnen bezoeken en de hele dag met de bus kunnen. En zo waren deze toch wel domme toeristen in een Chinese tour beland! Een beetje verdwaasd werden we de Academy ingestuurd met de boodschap dat we een uur hadden voordat we ons weer bij de bus moesten melden, want het had immers niet zo veel zin om achter de Chinese tourguide aan te lopen. Na de Academy reden we verder de bergen in naar een klooster. Monniken leven hier nog steeds op traditionele wijze en hier worden studenten opgeleid tot Kung Fu meester (hoewel het een aftakking van Kung Fu was waar we de naam niet meer van weten). Een opleiding neemt zes jaar in beslag bestaande uit vijf dagen per week zeven uur lang trainen. Niet niks! Deze tak kent overigens 100.000 studenten. Kleine jochies werden daar door hun meester onderwezen in technieken en waren duidelijk niet gewend aan (Westerse) toeristen waardoor ze flink verlegen werden. Echt prachtig om dat zo te zien en een onvergetelijke ervaring.

Na een stop voor een lunch verder naar de Shaolin Tempel die dankzij het rustgevende en vooral niet-toeristische klooster van daarvoor enigszins tegenviel. Al met al een dag om nooit te vergeten en hoewel we er geen woord van verstaan hebben, is zo'n Chinese tour toch voor iedereen aan te raden. Hou er wel rekening mee dat de tourguide er flink het tempo in heeft en halverwege de dag de helft van de mensen kwijt is, maar geen probleem als je maar zorgt dat jij niet bij die helft hoort.

Van Zhengzhou (waar geen toerist te bekennen was en wij door iedereen aangegaapt werden) met de trein naar Xi'an. Onze spontane tolk bij de ticket-office wist niet duidelijk te maken dat we eerste klas wilde zitten in de trein (ja, dit klinkt echt Paris Hilton, maar tweede klas betekent een slapend kind op je schoot hebben met in je linkerhand het gebit van je 86-jarige buurvrouw terwijl je met je rechterhand een potje schaken met de Chinese arbeidersklasse meester moet zien te blijven en daarbij..het scheelt maar 4 euro) en dus kwamen we in een overvolle coupé terecht. Kevin dus al slalommend om de slapende Chinezen in gangpaden heen op zoek naar de conducteur en duidelijk gemaakt dat we een ‘soft-sleeper' wilden. Verrassend genoeg ging dit vrij soepel en enige minuten later hadden we ons eigen bedje voor de volgende zeven uur. Relaxed!

Xi'an staat natuurlijk bekend om het Terracottaleger en zo stonden ook wij op een bloedhete dag later tussen de honderden andere toeristen foto's te maken van het niet bewegende leger van Qin Shi Huang dat hem moest beschermen in het hiernamaals. Ongelooflijk wat een werk hier in gezeten heeft om alle soldaten en paarden te maken. Geen soldaat heeft hetzelfde gezicht en niet voor niets is dit dan ook een cultureel en archeologisch (pas in 1974 ontdekt) wonder. Nog steeds wordt er gewerkt aan het opgraven en reconstrueren van de soldaten aangezien er in de loop der tijd ook een gedeelte bewust verwoest is, daardoor is nog steeds niet het leger in zijn geheel te zien helaas. Gelukkig konden we onszelf buiten het museum verblijden met ons eigen miniatuurlegertje om als souvenir mee naar huis te nemen.

Xi'an zelf heeft ook meer dan genoeg te bieden om je een paar dagen bezig te houden zoals de Drum en Bell Tower (gebruikt om burgers te laten weten wanneer de stadsmuren open en dicht gingen), de Big Goose Pagoda en de Great Mosque in het altijd gezellige Muslim Quarter. In deze stad hadden we hetzelfde hotel genomen als Barry en Mariza zodat dit wat handiger zou zijn met afspreken, wat betekende dat we in een viersterren hotel terecht kwamen met sportschool. Hier hebben we dan ook dankbaar gebruik van gemaakt! Later hebben we hier van Barry en Mariza afscheid genomen; zij gingen al naar Guìlín waar wij pas later heen gaan.Het was erg gezellig en nogmaals bedankt voor alle leuke dingen die we samen hebben gedaan! Ook hebben we hier 18 juni nog de verjaardag van Kevin gevierd met een heuse verjaardagstaart

. Iedereen bedankt voor de leuke felicitaties!

Na twee uur vliegen vanaf Xi'an zitten we in een heel ander China: Shanghai. Deze stad is voor architecten wat de Silk Street voor Melina is. Waarschijnlijk het beste te omschrijven als het New York van China met al haar wolkenkrabbers en futuristische gebouwen.

Uiteraard staat hier het hoogste gebouw van China waar je van een koude kermis uit thuis komt als je voor het uitzicht de 88 verdiepingen naar boven gaat, want ook deze stad is voornamelijk in smog gehuld. Vandaag hebben we per boot de Huangpu River verkend en zijn we via de superfuturistische (en ietwat idiote, klik hier) Bund Sightseeing Tunnel van The Bund naar Pudong New Area gegaan. Overdag is het echt bloedheet (zo warm en vochtig hebben we het nog niet gehad) en aan het einde van de middag wordt dit beloond met hevige onweer- en regenbuien dus we verplaatsen ons vrij gestaag binnen de stad, maar met nog genoeg dingen te doen, hoeven we ons niet te vervelen. Morgenavond staat er een acrobatenvoorstelling op het programma en overdag gaan we door de French Concession wijk. Maar hierover de volgende keer meer...het is gestopt met regenen!

Dikke kus van ons!

Sterke maag voor Zuid-Korea

Het is maar een uurtje vliegen van Japan naar Zuid-Korea, maar het verschil tussen beide landen is een stuk groter dan verwacht. Na onze veel te dure vliegreis (Foutje, bedankt!) vanuit Fukuoka naar Seoul komen we er gelijk achter dat Zuid-Korea uit ander hout gesneden is. De vliegvelden hangen vol met ‘Forbidden to take photographs'-bordjes, medepassagiers dringen voor bij de bagageband en de medewerkers van de immigratiedienst gunnen ons geen woord of blik waardig. Even wat andere koek dan de over het algemeen altijd lachende en buigende Japanner. Ondertussen hebben we in de afgelopen 13 dagen hier een beter beeld kunnen vormen van Zuid-Korea. De eerste indruk blijkt vaak de beste en dat is in dit geval ook zo.
Zuid-Korea komt op ons over als een beladen land. Een land met een mooie natuur en een rijke historie, maar met weinig eigen cultuur. Het is dan ook een land dat voornamelijk in de afgelopen eeuw veel te verduren heeft gehad. Bij ons bezoek aan de Seodaemun gevangenis in Seoul (spreek uit als ‘Sool') hebben we veel geleerd over de Japanse bezetting en gedrevenheid om vanaf het begin van de vorige eeuw alles wat enigszins ‘Koreaans' was uit te roeien (taal, geschrift, studie en tradities). Iedere Koreaan die zich daar niet aan wilde houden werd in bovengenoemde gevangenis opgesloten en vaak (dood) gemarteld. Japan zelf ontkent nu nog steeds ook maar iets daarmee te maken te hebben. Een heftige plek voor een toeristisch uitje, maar wel erg indrukwekkend en leerzaam.

Door de Koreaanse Oorlog die begon vlak na de beëindiging van WWII is Zuid-Korea bijna geheel verwoest door invasies van de Russen en Noord-Koreanen. Tot de dag van vandaag heet het grensgebied tussen Noord en Zuid-Korea nog steeds ‘Demilitarized Zone'. Ondanks een vredesakkoord is er nog steeds heel veel spanning tussen beide landen. Er zijn bijvoorbeeld nog zo'n 100.000 gezinnen gescheiden tussen beide landen. Het is voor ons moeilijk voor te stellen dat wij niet even op en neer kunnen naar Brussel of Düsseldorf.
Als je ziet dat er de afgelopen 30 jaar de ene militaire dictatuur na de andere is geweest en corruptie, censuur, politieke gevangenen en martelingen de orde van de dag waren dan is het niet gek dat dit land beladen en individualistisch aanvoelt.
Het valt ons ook op dat er super veel militairen op straat lopen en het is verbazingwekkend hoe snel het went om minstens 10 keer per dag een straaljager over te horen komen. Al die activiteit zou natuurlijk ook kunnen komen door het gedoe met Noord-Korea op dit moment wat er toch wel voor zorgt dat we iets vaker het nieuws checken dan normaal, haha.

Even wat luchtiger nu! We hebben weer de nodige hilarische momenten meegemaakt door de zogenaamde ‘taalbarrière'. Zuid-Korea is een behoorlijk ontwikkeld land, maar het is niet te geloven hoe weinig mensen hier Engels spreken. Het rare is nog wel dat, ondanks dat er wel veel Engelse woorden beschreven staan op borden, er toch niemand is die onze Westerse uitspraak snapt. Zo waren we bijna aan de andere kant van het land belandt doordat je Cheong-ju schijnbaar anders uitspreekt van Chung-ju! Gelukkig is het (wederom) allemaal goed gekomen met behulp van het halve busstation. Je raadt het al: ons ‘Point-it'-boekje en Lonely Planet komt hier erg goed van pas!
Ook raar hier; het eten! Je moet een erg sterke maag hebben om de lokale specialiteiten van Zuid-Korea aan te kunnen of om überhaupt een rondje over de markt te doen. Straatkraampjes verkopen jang-eogui (gegrilde aal), nakji (gevulde octopus) en mettugi (geroosterde sprinkhaan). Om nog maar te zwijgen over de sundae gerechten die in verschillende varianten komen. Inderdaad, wij dachten ook gelijk aan het ijsje bij de McDonalds, maar in werkelijkheid zijn het gevulde varkensdarmen met groente, noodles en vlees. Lekker hé!?
Gelukkig voor ons Westerlingen zijn er ook wel lekkere en normale dingen te eten. Alhoewel alles hier ‘hoe heter hoe beter' is genieten we wel van bijvoorbeeld bibimbap (ovenschotel met rijst, groente, vlees en saus) en de gigantische borden vol met salade, gemarineerd vlees en rijst! Spotgoedkoop, want je krijgt een heel groot bord voor zo'n 3 euro vergezeld met ongelimiteerde banchan (bijgerechten).

Nog iets raars zijn de appartementencomplexen hier. Architecten hebben het hier erg makkelijk bij het ontwerpen van een wijk. Ze ontwerpen één flatgebouw die vervolgens 20 tot 30 keer vlak naast elkaar worden neergezet. De enige manier om ze te onderscheiden zijn de verschillende nummers die op de zijkanten zijn geschilderd. Hele wijken bestaan hier dus uit precies identieke flatgebouwen. Sowieso is het erg lastig om je weg te vinden hier. Er zijn hier wel straatnamen maar die worden niet gebruikt. Ieder huis heeft officieel gezien wel een nummer, maar die is nooit aan de buitenkant te zien. De huisnummers worden namelijk toegekend wanneer het huis wordt gebouwd dus nummer 34 kan net zo goed naast nummer 516 liggen. Het weten van de naam van een gebouw is vaak een stuk effectiever dan het weten van het exacte adres. Niet echt handig om postbode te zijn hier dus. Om toerist te zijn vaker nóg onhandiger, aangezien het woord ‘motel' geenszins bekend in de oren van taxichauffeurs klinkt en we meer dan eens onze mime-kunsten uit de kast moeten trekken om duidelijk te maken waar we heen willen (als we terug zijn moeten jullie Kevin eens vragen naar het uitbeelden van een treinstation...hilarisch, én in Pictionairy worden we onverslaanbaar!).

Over motels gesproken: daar zou je nou echt voor naar Zuid-Korea moeten! Het is fantastisch wat ze hier bedenken. We hebben de afgelopen 2 weken in motels geslapen die zowel van de binnenkant als aan de buitenkant zijn uitgedost als paleizen, kastelen, Titanics en hoerenkasten! Het is een verademing om hier een slaapplek te zoeken. Het ene motel is nog gekker dan de andere en er zitten er tientallen geclusterd op 1 vierkante kilometer. Het is in ieder geval niet verkeerd om voor 18 euro te slapen in een 25m2 grote kamer voorzien van een 101cm plasma TV-scherm met satelliet, desktop computer, king-size bed, airco, drinkwaterinstallatie, jacuzzi, douche, dvd-speler, minibar en alle cosmetische voorzieningen die je je voor kunt stellen. Grappig om te vertellen is wel dat je deze kamers volledig anoniem huurt. De motel-medewerker zit achter geblindeerd glas, jij betaalt en zij geven de sleutel. Niemand die je naam hoeft te weten of je gezicht hoeft te zien. Dat verklaart waarschijnlijk de pakjes condooms die je bij de overnachting krijgt en de naam ‘love-motels'.

We hopen dat jullie je een beetje een beeld hebben kunnen vormen van Zuid-Korea. Wij hadden een hele strakke planning om zoveel mogelijk van dit land te kunnen zien, maar eigenlijk is het heel relaxed geweest. Transport is hier zowel met de trein als de bus heel erg goed en de bezienswaardigheden zijn makkelijk bereikbaar. Vanuit Seoul hebben we een dagtrip gedaan naar Suwon waar een Korean Folk Village is. Verrassend leuk met optredens van traditionele dans, touwlopers en acrobaten op paarden!

Na een paar dagen Seoul zijn we verder gereisd naar Sokcho. Een plaatsje aan de kust met een mooi strand. Helaas zit er om de hele kustlijn een groot hek met prikkeldraad en uitkijktorens omdat Zuid-Korea nog steeds bang is voor Russische en Noord-Koreaanse spionnen die via de kust hun land binnen komen. In Sokcho hebben we een prachtige wandeling gemaakt door het Seoraksan National Park in gezelschap van een legioen Zuid-Koreanen, volledig in professionele hiking-gear gestoken.
Vanuit ons princessen-motel in Sokcho zijn we doorgereisd naar Chung-ju en vervolgens naar Daejon. Daejon is een grote stad waar we 3 dagen hebben gezeten inclusief een dagtrip naar Gong-ju. Morgen pakken we weer relaxed de bus naar Gyeong-ju om uiteindelijk vanuit Busan naar Beijing te vliegen op 8 juni.

We hebben heel erg veel zin in China trouwens. De planning voor de komende maand is ook weer rond. We beginnen in Beijing, gaan dan naar Zhengzhou en vervolgens naar Xi'an met de trein. Dan vliegen we naar Shanghai voor een kleine week met wat dagtripjes naar andere plaatsen om daarna door te vliegen naar het (schijnt) wonderschone Guilin en Yangshuo. Vanuit Guilin vliegen we naar Guangzhou (beter bekend als Canton) om daarna een weekje Hong Kong en omstreken onveilig te maken. Een paar binnenlandse vluchten dus, maar via http://english.ctrip.com/ boek je binnenlandse vluchten voor zo'n 35 euro per persoon! Dan zitten we liever een uur in het vliegtuig dan 11 uur in de trein 's nachts!
Heel erg leuk ook is dat we de eerste weekreizen met Mariza (Kevin's moeder) en Barry!

Zijn jullie daar in Nederland al lekker aan het genieten van de festivals, het lekkere weer en de terrasjes? Alle roddels uit Nederland (die openbaar gemaakt kunnen worden

) en tips over China mogen vanaf nu geplaatst worden als een reactie!

Groeten en kus van ons!