Hallo allemaal!

Als het goed is zijn de meesten van jullie nu lekker aan het genieten van een welverdiende zomervakantie, wellicht op een tropisch eiland of andere exotische plaats. Dat klinkt ons natuurlijk ook wel goed in de oren en zo lagen wij de afgelopen tien dagen ook met onze luie aarsch in de zon. En zoals de titel al doet vermoeden: enige vorm van beweging is totaal onnodig, want zelfs voor een ijsje hoef je maar te roepen en je wordt als koninklijk paar bediend. Azuurblauwe zee, parelwit strand, palmbomen, kokosnoten en cocktails, wat wil een mens nog meer?! Koh Samui is een Thais eiland dat al deze ingrediënten bevat en dus zijn we ruim anderhalve week geleden met de bus vanaf Bangkok hierheen gekomen om even bij te komen van het strenge reisregime van Harry

. Grapje natuurlijk, Harry!

Over afgelopen twee weken is dan ook weinig te melden, behalve dat we best bruin geworden zijn; mooie maatpakken voor een prikkie hebben laten maken; een scootertje gehuurd hebben en binnen drie uur het hele eiland gezien hadden; naar een gemummificeerde monnik van honderden jaren oud met een zonnebril op geweest zijn; en in een deuk gelegen hebben om de ‘slachtoffers' van de gevreesde Full Moon Party. Bij aankomst in Thailand hebben we wel nog even cultureel gedaan en China Town verkend (bruisende wijk met super uitgebreide markten waar echt alles te koop is) en naar het hippe shoppingdistrict Siam doorgeraced. Aan het einde van onze trip door Thailand komen we nog terug in Bangkok en dan zullen we nog naar de floating market en tempels gaan, maar dat dus later.

Hoogtepunt van de twee dagen Bangkok was echter wel het volgende avontuur (lezersdiscretie is vereist vanaf dit punt: dit verhaal is niet geschikt bevonden voor kinderen onder de 18, haha). In de Lonely Planet (waar zouden we zijn zonder?) stond dat het wel leuk was om 's avonds naar het Pat Pong Red Light District te gaan aangezien alle hele foute mannen zich daar verzamelen en vanwege de nachtmarkt. Wij dus een tuktuk (waarschijnlijk heet het hier weer anders, maar het komt allemaal neer op een suïcidale chauffeur die je per gemotoriseerd open voertuig zo snel mogelijk van de ene kant van de stad naar de andere kant brengt...voor een toeristenprijs uiteraard) aangehouden en gevraagd of hij ons naar de Pat Pong street kon brengen. ‘Aaah, you wanna see pingpong show?!' Nou, eigenlijk willen we gewoon over de Thaise wallen lopen en we willen geen pingpong show zien, dusseuh, Pat Pong graag en niet pingpong! Belangrijk om te weten is dat de tuktuk chauffeurs je best voor één euro de hele dag door de stad willen rijden, maar dan moet je wel even bij bepaalde winkels stoppen, want daar krijgen ze dan commissie voor. Ja, wie weet krijgen ze dat ook voor een pingpongshow, gekke Thaise mensen. Na drie andere tuktuks afgewezen te hebben wegens de pingpongshow (wow dachten wij, die moet wel echt veel commissie geven), vonden we er eindelijk eentje die daar niet over begon en zo gingen we op naar Pat Pong. Eerst maar even over het marktje lopen en na één minuut kwam er al iemand naar ons toe met een flyertje: of we ‘pussy' wilden zien. Volgens de Lonely Planet was het hilarisch om zo'n show bij te wonen en wie zijn wij om daar tegen in te gaan? Braaf liepen wij dus achter de ‘pussyman' aan die ons beloofde dat de entree slechts 100 baht was (ongeveer 2 euro), inclusief één drankje. Daar aangekoemn stonden er wat naakte meisjes hersenloos op het podium te bewegen, waarschijnlijk stonden ze daar niet echt uit vrije wil. Ëén vrouw lag echter met haar benen wijd en voor we er erg in hadden namen we deel aan...juist...een pingpongwedstrijd! De details kan iedereen met een beetje fantasie zelf wel invullen, maar laten we zeggen dat er echte pingpongballetjes aan te pas kwamen en dat ze goed kon richten en schieten! Even terzijde, wisten jullie dat de inhoud van een heel flesje cola kan verdwijnen in de vagina van een vrouw? Denk dus maar twee keer na voordat je een colaatje besteld bij je favoriete stripbar. Dus dat... Na eerst van de shock en een lachstuip te zijn bekomen, kregen we na tien minuten de rekening gepresenteerd van 2600 baht! Melina stond pardoes op en sleurde Kevin (die natuurlijk niet weg wilde) meteen mee naar de uitgang en riep kwaad dat we geen cent zouden betalen. De ‘pussyman' had gewoon gelogen (ja, soms zijn wij inderdaad stomme toeristen)! Bij de deur stonden echter twee pooiers (ja, echt!) die het daar niet mee eens waren, maar nadat ze de fout hadden gemaakt om Melina vast te pakken, die vervolgens het voorstel maakte dit met de politie erbij uit te praten, stonden we bliksemsnel weer buiten op de stoep met als ons geld nog in onze zak en een andere kijk op pingpongen rijker. Gelukkig maar voor ons liep het met een sisser af, maar een al lichtelijk aangeschoten groep jongens zal er waarschijnlijk minder goed vanaf komen. Achteraf had de Lonely Planet in ieder geval gelijk en was het hilarisch

!

Zo, vanaf nu mogen de kleintjes, streng gelovigen en zwakhartigen weer meelezen. Het laatste verhaal was door Harry, onze gastschrijver, geschreven en stopte bij de aankomst in Siem Reap. Onvergetelijk was ons bezoek aan Angkor, wat zeker in de top drie van onze reisbestemmingen staat nu. Onbeschrijflijk mooie tempelcomplexen en hoewel vooral de Angkor Wat bekend is, bestaat het hele gebied uit veel meer tempels (40 vierkante kilometer eigenlijk) en voor de echte architecten/archeologen onder ons zal het geen probleem zijn hier een week rond te wandelen. Wij hebben het in 2,5 dag gedaan waarbij we vooral de hoogtepunten gepakt hebben zoals Angkor Wat, Angkor Thom, Ta Phrom (een tempel die men niet gerestaureerd heeft, maar in de staat heeft laten staan waarin deze ook ontdekt is: tempels die door de natuur overgenomen zijn) en Banteay Srei (juweeltje van Angkor met fantastisch mooie gedetailleerde reliëfen). Het blijft onvoorstelbaar hoe mensen in staat zijn zulke dingen te maken. We laten de foto's (honderden) maar voor zich spreken (zie flickr).

Men zegt dat je in eerste instantie naar Cambodja komt voor Angkor, maar dat je weer terugkomt voor de mensen. Dat kunnen we eigenlijk alleen maar beamen, want ondanks de armoede die in sommige delen echt heel erg schrijnend is, zijn de mensen zo vriendelijk en altijd vrolijk. Soms bijna onbegrijpelijk gezien de recente geschiedenis van dit land. Zoals we vaak versteld staan van wat voor wonderbaarlijks mensen kunnen creëren, staan we er ook vaak versteld van hoeveel ellende mensen elkaar kunnen aandoen en hoe al het wonderbaarlijks binnen een handomdraai vernietigd kan worden. In Cambodja hebben we het dan natuurlijk over de Khmer Rouge van Pol Pot die een ware genocide over het Cambodjaanse volk gebracht heeft. Het is werkelijk opvallend hoe weinig oude mensen je ziet in dit land, uiteraard omdat iedereen van de vorige generatie omgebracht is. Pol Pot wilde een dom, maar volgzaam volk creëren (een land dat dreef op landbouw, want dat was de toekomst) en deed dit door alle mensen die ook maar een schijn van intellect hadden om te brengen. Wanneer je geen eelt op je handen had (een waterdichte controle

), was je geen echte arbeider en werd je dus ter dood veroordeeld. Of als je een bril droeg betekende het dat je intellectueel bent en dus ter dood veroordeeld wordt. Hele families werden uitgemoord, want wanneer een vader opgepakt werd, moest de kans op latere wraakacties van de kinderen geminimaliseerd worden. Binnen vijf jaar zijn er twee miljoen mensen óf omgebracht door deze halve gare óf omgekomen door de honger die er uit voortvloeide (men gelooft dat hij inderdaad psychisch niet in orde was na wetenschappelijk onderzoek...joh!). Kinderen waren makkelijk beïnvloedbaar en maakten dus de dienst uit en werden tot moordenaars gemaakt. En niet alleen binnen het land zelf was moord en doodslag orde van de dag, maar ook is Cambodja in het recente verleden tientallen jaren in oorlog geweest met buurlanden als Vietnam. Met als gevolg dat er door het hele land landmijnen gelegd zijn die nog elke dag slachtoffers maken. Uiteraard zijn er geen notities gemaakt van waar deze mijnen neergelegd zijn en dus moet het land beetje bij beetje afgezocht worden. Vooral in Phnom Penh zie je ontelbare bedelaars met ontbrekende ledematen. Wederom schrijnend. Het is bijna een neerwaartse spiraal, want doordat Pot alle geschoolde mensen vermoord heeft, is er nu een tekort aan doktoren, waardoor slachtoffers van landmijnen niet geholpen kunnen worden, niet meer kunnen werken, moeten leven in armoede en hun kinderen niet naar school kunnen sturen.

Na een paar dagen verblijf in het kustplaatsje Sihanoukville (met helaas veel regen), werd het tijd om wat confronterende overblijfselen van de Rode Khmer te bekijken in Phnom Penh: The Killing Fields en het EK Genocide S21 museum. Dit wilden we meteen de eerste dag doen dat we in PP aankwamen, maar Kevin had wat bedorven groenten gegeten en heeft de hele nacht er van alles uit lopen gooien, waardoor dit bezoek aan de gruwelijke massagraven en de S21 gevangenis op de verjaardag van Melina gedaan moest worden (volgend jaar een leuker verjaardagspartijtje...). ‘Politieke gevangen' (lees: 'intellectuele' mensen) werden als eerste naar de gevangenis gebracht waar ze gedwongen werden valse en tegenstrijdige bekentenissen af te leggen (iets dat duidde op verzet tegen de Khmer Rouge) en vervolgens gemarteld werden om los te krijgen waar de rest van hun familie woonde. Wanneer alle informatie verkregen was, werden de gevangenen naar de Killing Fields vervoerd waar ze meestal dezelfde dag nog doodgeknuppeld werden en in massagraven begraven werden. Kleine baby's werden zelfs op gruwelijke wijze tegen bomen doodgeslingerd, alles om maar kogels te kunnen besparen. Echt om van te huilen

. In heel Cambodja zijn er van deze Killing Fields te vinden. Er is geen geld voor identificatie van de slachtoffers en dus is er slechts voor de overlevenden de mogelijkheid om vooruit te kijken. Laten we hopen dat we nu een wereld kunnen maken waarin mensen als Pol Pot en Hitler niet aan de macht kunnen komen. Het gehele land Cambodja was in ieder geval een zeer indrukwekkende ervaring.

In Phnom Penh was het ook tijd om afscheid te nemen van Harry die weer terug naar Nederland vloog. Wij zijn per boot weer terug naar Vietnam gegaan, omdat we het gevoel hadden dat we dit land niet echt goed gezien hadden. Met de boot dus naar Chau Doc waar we overnacht hebben en de volgende twee dagen via de Mekong naar Ho Chi Minh City (Saigon). Dat was absoluut een kansloze tour waarbij we naar een fishfarm, minority village, floating market en een rijstpapierfabriek geweest zijn. Lekker toeristisch, maar voor 25 dollar per persoon mag je ook niet te veel verwachten natuurlijk en hebben we toch even een gedeelte van de Mekong Delta gezien. Saigon was echt weer zo'n drukke Aziatische stad. Niet vergelijkbaar met Hanoi waar ongelooflijk veel verkeer is, maar alles best gestructureerd verloopt. In Saigon is dus ook super veel verkeer, maar verloopt het dan weer niet gestructureerd. Wel veel leuke eettentjes en cafétjes waar je je prima kunt vermaken, aangezien er in de stad zelf niet veel bijzonders te zien is. Op de tour hebben we nog een gezellig Nederlands stelletje (Hidde en Neng) leren kennen waar we nog mee uit eten geweest zijn. Erg leuk

. Waar we echt voor kwamen, waren de Vietcong tunnels (Cu Chi Tunnels) waar de Vietnamese vrijheidstrijders de Amerikanen een poeppie hebben laten ruiken. Je kunt daar zelf in de tunnels kruipen die voor ons echt veel te klein zijn! Nasty zijn vooral de boobytraps die de Vietnamezen gebruikten tegen de Amerikanen: deze bevatten vooral veel spijkers en naalden en zorgden voor een hoop gespies...Je kunt maar beter geen oorlog krijgen met deze mensen op eigen grond. Wel heel jammer dat het echt super toeristisch is en dat er zelfs een schietbaan naast de tunnels is waar je voor een paar euro wat kogels kunt afvuren (hoe ongepast). De ware geschiedenis gaat dus aan veel mensen voorbij helaas. Toch wel leuk om geweest te zijn en vooral leuk om te zien hoe de Amerikanen echt afgebrand worden in de propaganda filmpjes (ja, echt slim waren ze ook niet echt natuurlijk door te voet een Vietcong gebied in te trekken dat bekend staat om de boobytraps).

Na een weekje Vietnam hadden we het eerlijk gezegd wel gezien. Vietnamezen lijken helaas erg veel op Chinezen en houden de ranzige en vooral luidruchtige gebruiken erop na. Leuk voor eventjes, maar samen met het feit dat ons visum niet langer geldig was, was het een mooi moment om verder te gaan naar een ander land: Thailand.

Morgen zit onze strandvakantie er hier weer op en gaan we terug naar Bangkok voor één nacht en dan door naar Chiang Mai. De 31e vliegen we door naar Kenia waar we een 10daagse safari zullen doen en dan op 14 september door naar Johannesburg, Zuid-Afrika. Helaas zit na Zuid-Afrika onze reis er op en komen we eind oktober terug naar Nederland. De plannen zijn noodgedwongen gewijzigd doordat de huurder die in Kevin's appartement zat ook de gevolgen heeft gevoeld van de economische crisis en geen baan meer heeft. Hierdoor heeft Kevin helemaal geen inkomsten meer, maar wel dubbele vaste lasten wat niet echt lang vol te houden is.
Toch hebben we dan negen maanden een fantastische ervaring gehad en hebben we alles gedaan in de landen die we bezocht hebben wat we wilden. Bovendien hebben we nog een ruime 2,5 maand voor de boeg en gaan we dus absoluut niet klagen. Soms lopen dingen nou eenmaal anders dan gepland. Wel kunnen jullie nu alvast aan de slag met de organisatie voor de ontvangst op Schiphol

!

Dus tot snel(ler dan verwacht)! Dikke kus en knuffel van ons!

PS. Foto's om het verhaal te ondersteunen komen één dezer dagen. Het is hier alweer middernacht en we mogen morgen vanaf 6 uur de bus in...*gaap*