Different in de zin van een geheel andere schrijver dan de inmiddels befaamde auteurs van de vorige reisverhalen. Ik (de vader van Kevin, zeg maar Harry) mag dit keer als gastschrijver optreden. Het niveau van Melina en Kevin ga ik vast niet halen maar ik zal proberen de teleurstelling bij hun vaste schare fans te beperken! Different ook in de zin van een voor mij geheel nieuwe wereld. Het blijft prachtig om in een beperkt aantal uren in een compleet andere wereld terecht te komen! Op Hanoi International Airport was de hereniging met Kevin en Melina na vijf maanden heel mooi! Na de groeten en knuffels van bijna alle thuisblijvers te hebben overgebracht (dat duurde een kleine drie kwartier) vertrokken we per taxi naar Hanoi centrum waar we een guesthouse hadden gereserveerd. Daar werd eerst geprobeerd ons in een ander guesthouse af te zetten, maar met ervaren reizigers als Kevin en Melina bij me, trapten we daa niet in! Onderweg op de 'snelweg' bleek al hoe anders Azië kan zijn. Niet alleen heel veel brommers maar ook een enkele verdwaalde koe op de snelweg. Niemand die daar van op kijkt, terwijl het bij ons het 8 uur journaal met Noraly Beijer haalt.

Vietnam

Hanoi is prachtig! Vooral het oude centrum dat uit 36 straatjes bestaat is heel authentiek. Overal kleine eettentjes (daar hebben we ons overigens maar niet aan gewaagd) en hele gezinnen die langs de kant van de weg zitten te koken, te frituren en te eten! Alle straatjes bevatten uiteraard ook talloze winkels waarbij een aantal straten is verdeeld naar gelang van de koopwaar. Zo is er een zijdestraat, een straat waar ze kooien verkopen, een straat met alleen kleding, enz. Minder authentiek, maar wel heel kenmerkend, zijn de talloze brommers in Hanoi. Iedereen heeft daar een brommer zoals we in Nederland allemaal een fiets hebben. De straat oversteken lijkt de eerste paar keer op een regelrechte poging tot zelfmoord, maar na een paar keer blijkt er een methode voor te zijn. Heel rustig wandelend bereik je heelhuids de overkant omdat de brommers je allemaal ontwijken. Zodra je oogcontact maakt met een bromfietser dreigt het direct fout te gaan dus doe dat vooral niet!

Na een dagje Hanoi besloten we Halong Bay te bezoeken, een prachtige baai waar de bergen onder water lijken te staan. Sprookjesachtig mooi en een absolute aanrader. Heel toeristisch maar dat is niet voor niets! We hebben daar overnacht op een fraai schip en voelden ons een beetje Jack Sparrow (de naam van de boot was dan ook ‘The Black Pearl').

Na de overnachting naar het Cat Ba National Park, alwaar we een hike van twee uur hebben gedaan in de moordende hitte! Ik kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel gezweten heb. Onze gids, een tanig oud Vietnamees vrouwtje liep op haar slippertjes zonder een druppeltje zweet naar boven! Na terugkeer werden we naar ons hotel gebracht in Cat Ba en konden we de middag doorbrengen aan het strand. Het hotel was echter bijster beroerd (vies, overal zwarte haren, gehorig en het stonk) terwijl we een ‘deluxe'-tour geboekt hadden. Nou, dan kennen ze Melina niet! Als een ware pitbull beet ze zich vast in onze reisgids teneinde te krijgen waar we recht op hadden: een goed viersterren hotel! Alle andere hotels waren echter vol dus onze gids (een heel aardige jongen overigens, zoals bijna alle Vietnamezen) kon ons niet veel bieden! Uiteindelijk kregen we een maaltijd in een local restaurant aangeboden en onze kamers zouden worden schoongemaakt. Dit verhaal krijgt nog een staartje: zie hierna. De volgende dag nog even gecruised door Halong Bay en toen terug in een volgepropte bus waarvan de airco nauwelijks werkte. So much voor een luxe toer!

De volgende dag een privéchauffeur en gids gehuurd die ons Hanoi en omgeving ging laten zien! Het klinkt luxer dan het was, want we zaten knus tegen elkaar aan op de achterbank van een Hyundai Getz....Hanoi gezien en toen op ons uitdrukkelijke verzoek naar de rijstvelden buiten Hanoi. Dat werd een hoogtepunt, want we mochten daadwerkelijk tussen de rijstvelden door wandelen. De strook die we daarvoor moesten benutten was vrij smal dus ik ben ook nog een keer (lomp als ik ben) in de rijstvelden zelf beland. De mensen die daar werkten waren erg verlegen, maar vonden het toch ook wel leuk dat ze op de foto werden gezet. Toen er een boer zijn veld ging bewerken met zijn buffel was het feest helemaal compleet: Kevin mocht zelfs op de rug van de buffel gaan zitten! De buffel vond dat echter niet zo'n feest want die ging gelijk in galop. Kevin lag sneller op de grond dan dat wij met onze ogen konden knipperen. Dat resulteerde bij Melina en mij in de slappe lach en dat is geen lolletje in de Vietnamese hitte! De 2e poging was echter wel succesvol en dat leverde mooie plaatjes op.

Na een mooie dag besloten we (lees:Melina) toch nog even te gaan klagen bij de touroperator van de Halong Bay ‘deluxe'-tour. Tenslotte was de tour maar voor een klein gedeelte luxe geweest. Een refund was op zijn plaats. Volgens de Lonely Planet gaan Vietnamezen niet snel naar de politie bij onenigheid maar wordt het afgekocht of vallen er doodsimpel een paar rake klappen om het op te lossen! Die laatste variant werd het voor ons.....De man was zo arrogant en luisterde totaal niet naar onze klachten dat het escaleerde toen hij Kevin met de hoorn van de telefoon op zijn hand sloeg toen Kevin hem die gaf met het verzoek zijn manager te bellen. Daarop gaf Kevin hem een tik terug en ik deed ook een duit in het zakje: van je kinderen moeten ze tenslotte afblijven. De man kreeg hulp van een jongen maar die was ongeveer 1.55 groot en 50 kg dus dat was geen bedreiging voor de Klompies! Nou ja, de boel kalmeerde weer enigszins maar meer dan 10USD kregen we niet terug. Afgekoeld onder de airco van ons guesthouse kwamen we tot de ontdekking dat Kevin (waarschijnlijk) zijn moneybelt had laten liggen bij diezelfde stoeimaatjes! Het was 10 voor 8 en om 8 uur gingen ze sluiten. Paspoorten, creditcard, geld, alles zat erin en we vlogen de volgende morgen vroeg naar Laos! Snel naar buiten gerend, een taxi ingesprongen en in een Peking Express-achtige setting: 'go go go!'naar het boekingskantoor, Melina biddend op de achterbank! Daar aangekomen bleek de man ineens heel vriendelijk. Waarschijnlijk was hij bang van diefstal beschuldigd te worden! De moneybelt had hij niet gevonden maar hij ging gelijk met zijn vriendje bellen. Net toen we weg wilden lopen zag Kevin de moneybelt onder het bureau liggen: paspoorten, geld en creditcard alles nog aanwezig! Melina besloot ter plekke een gelovig meisje te worden!
Wat een opluchting! We hebben er die avond een extra biertje op genomen. Melina natuurlijk niet want dat is tegen haar nieuwe geloof.

Laos

De volgende morgen vroeg naar het vliegveld om naar Luang Prabang in Laos te vliegen. De rust in LP is heerlijk na de chaotische brommerraces in Hanoi! Een prachtig plaatsje, volledig ‘World Heritage', dat met 26.000 inwoners de derde stad van Laos is. Bij het inchecken treffen we een jongen uit Amerika die al snel de bijnaam 'The Dude' van ons krijgt vanwege zijn nogal macho gedrag! Een echte Amerikaan dus maar overigens best aardig. Jammer genoeg vond hij ons ook erg aardig, want hij bleef aan ons plakken als de 'plakrijst' die ze hier graag eten! Maar wat een mooi plaatsje en wat een lieve mensen hier! Vanuit het vliegtuig zagen we al de prachtige groene heuvels die LP omringen. Hier hebben we (uiteraard met The Dude) brommers gehuurd waarmee we na een uurtje scheuren (die dingen gaan gewoon 80 a 90 km per uur) bij een prachtige waterval aankwamen. Daar konden we in een prachtige omgeving heerlijk zwemmen en zijn we (tot groot plezier van Melina, werkelijk een geboren wandelaar: vooral trappen zijn haar specialiteit) naar de oorsprong van de waterval gelopen. Geweldig uitzicht! Daarna terug gebrommerd door dit fantastisch mooie land waar alle kinderen blij lijken te zijn en je allemaal vrolijk nazwaaien!

Na Luang Prabang door naar Vang Vieng om daar Kevin's grote wens in vervulling te laten gaan: tuben op de rivier Nam Song! Tuben is met een binnenband van een vrachtwagen stroomafwaarts gaan! Ik had al gelezen dat daarbij al een paar doden zijn gevallen dus bij het inschrijven kreeg ik al licht klotsende oksels. Ik stond daar tussen veelal tamelijk macho brulapen en natuurlijk....The Dude! In een propvolle TukTuk word je vervolgens stroomopwaarts gebracht naar het startpunt: een bar aan het water waar knalhard muziek uit de speakers blaast en een groot aantal jongeren (ik heb de prijs voor oudste deelnemer gewonnen) in een razend tempo alcohol naar binnen staan te gieten. Voor de durfals was er een mogelijkheid om via een slinger je het water van de rivier in te slingeren. Wij hebben dat gezellig een uurtje aangekeken (jawel: onder het genot van Beerlao en Sprite voor Melina) en zijn toen in onze tube gestapt en een stuk stroomafwaarts gegaan. Langs de rivier zijn er een stuk of vijf, zes grotere bars waar je wordt binnengehaald met een soort reddingsboei die je toegegooid krijgt. Wij lieten ons binnen hengelen bij een bar die niet alleen een 'slingerinstallatie' maar ook een glijbaan had waarmee je een eind de rivier ingesmeten werd. Kevin heeft beide varianten uitgeprobeerd! Voor het eerst van ons leven watervolleybal gespeeld tegen een aantal locals. Gewoon een veldje onder rivierwater zetten en gaan met die banaan! Erg leuk en we hebben een gelijkspel uit het vuur gesleept! Daarna langzaam aan stroomafwaarts getubed alwaar we door kinderen uit de stroming gered werden. Daar verwachten ze dan wel een kleine vergoeding voor getuige het uitspreken van het enige woord Engels dat ze kennen namelijk : 'Money?'. Een ding is zeker: van het tuben ga je niet dood. Misschien wel van de combinatie comazuipen en uit je tube in de stroming vallen. Ruim de helft komt echt lazarus terug! Hoe dan ook: wij hadden een topdag!

Volgende station was de hoofdstad Vientiane. Grootste trekpleister wat mij betreft een Starbucks-acthtig tentje waar ze echte koffie schenken. De Laos en Vietnam-koffie heeft het meest weg van afgewerkte dieselolie dus dit was een verademing! Verder was dit stadje vergeleken met Luang Prabang een beetje een tegenvaller. We besloten dan ook na een nacht door te trekken naar Pakse in het noorden van Laos. We namen de nacht-/slaapbus die er ongeveer 11 uur over deed. Ik had voor mezelf heel decadent twee plekken gereserveerd zodat ik zeker wist dat ik geen stinkende backpacker of Laotiaan naast me kreeg die dan ook nog lepeltje-lepeltje wilde gaan liggen met me. Een gouden greep bleek al snel want de tweepersoonsbedden waren ca 1m20 breed! Na eigenlijk een prima nachtrust in Pakse aangekomen waar we in het Royal Pakse Hotel hebben overnacht. Niks 'Royal' te bekennen maar betaalbaar en de bedden waren acceptabel. Gelijk een chauffeur geregeld die ons de omgeving kon laten zien (het Bolovenplateau) met koffie- thee- en rubberplantages en watervallen. Leuke middag gehad met een heel aardige chauffeur. Mensen zijn trouwens bijna allemaal heel erg aardig hier. Op de rubberplantages hebben Kevin en ik nog illegaal geplast. We moesten echt heel erg nodig, sorry! Dat het het regenseizoen is merkten we goed in Pakse. Veel regen gehad en daarom maar gelijk informeren hoe we hiervandaan het best in Cambodja kunnen komen. Met de bus bleek dat twee dagen te vergen, want er zat een gedwongen overnachting bij voor de Cambodjaanse grens. Dat vonden we een beetje zonde van de tijd dus hebben we maar een vliegticket geboekt naar Siem Raep in Cambodja. Helaas bleek het vliegveld van Pakse de komende drie maanden gesloten te zijn ('under Construction, sir') en moesten we daarom eerst weer 3.5 uur in een taxi up south naar Savannaketh.....

Cambodja

Op 18 juli zijn we aangekomen in Siem Reap. We hadden de avond ervoor nog snel via internet een guesthouse geboekt en toen we het vliegveld uitliepen stond daar een glimlachende jongen met het bordje 'Kevin Klomp' al op ons te wachten om ons naar het guesthouse te brengen. Een warm (letterlijk en figuurlijk) onthaal in Cambodja!

Siem Reap is de uitvalsbasis om een van de zeven wereldwonderen te zien: Angkor Wat. Een tempelcomplex dat stamt uit de 10e eeuw en in de loop der tijden min of meer is opgeslokt door de jungle! De dag van aankomst direct goed besteed door naar de Floating Village te gaan bij het grootste meer van Azië: Tonle Sap. Een compleet dorp op het water waar 6000 mensen wonen in boteof iets waar dat voor door moet gaan. Wat een armoede en desondanks blije kindersnuitjes overal. Ongelooflijk! De mensen die hier wonen leven van de visserij op het meer. Indrukwekkend, en ook wel enigszins schokkend om te zien in wat een armoede deze mensen moeten leven. Het contrast tussen arm en rijk is hier echt enorm. Op de weg naar de Floating Village was dat al heel duidelijk geworden. Aan de ene kant van de weg zelfgebouwde hutten, aan de andere kant kapitale villa's en gigantische hotels. Je voelt je als toerist in een TukTuk bijna schuldig! Ook voor dit land geldt dat het indrukwekkend is hoe gastvrij, bescheiden en vriendelijk de mensen zijn. We hebben nog heel wat te leren in het westen....
De overige dagen in Siem Reap besteden we aan Angkor! Die avonturen worden als vanouds weer aan 'het papier' toevertrouwd door Kevin en Melina. Dat lees ik dan op mijn pc in Utrecht want over een weekje zit een fantastische en in meerdere opzichten onvergetelijke vakantie er voor mij alweer op!

PS. Een kleine notitie van Kevin en Melina: Wij gaan na Phnom Penh met de boot over de Mekong terug Vietnam in om Ho Chi Minh City te bezoeken (Vietnam beviel goed