Buiten worden de straten door moeder Natuur schoongespoeld en dus hebben we weer even wat tijd te doden in de hotelkamer. Wat dan beter te doen dan de achterblijvers weer te verblijden met een verslaggeving van de afgelopen weken in China?! Precies, lekker een hapje eten, wat shoppen, Chinese cultuur opsnuiven of naar thee-ceremonies gaan. Toch hebben we dit even uitgesteld voor jullie, want een nieuw en bruisend reisverhaal hoort er nou eenmaal bij.

Waar te beginnen als we China moeten beschrijven? Een land van veelzijdigheid, diversiteit, vriendelijkheid, goedkope spulletjes, eindeloze fotosessies, bijgeloof, draken, vreemd eten, grote bouwwerken en Kung Fu; om maar even wat te noemen. Dit land heeft voor een ieder wat wils en of je nu noord, oost, zuid of west gaat, alles is even opmerkelijk en wonderbaarlijk. Vergeleken met de onvriendelijke en vooral onbegrijpbare Zuid-Koreanen zijn de Chinezen een wat aangenamer volkje die de gemiddelde toerist wat behulpzamer te woord willen staan en soms zelfs een aardig woordje Engels spreken. Erg handig, aangezien ons Chinees bij Ni hao (hallo) en Fu Yong Hai (nummer 17, met sambal nummer 18) vrij beperkt is. Dus kunnen we onze mimekunsten weer inzetten in bijvoorbeeld restaurants om er zeker van te zijn dat we geen hond op ons bord krijgen (hoewel Melina haar kip-impressie uiting kreeg in de vorm van een grote kom hete vissoep met twintig geheel intacte visjes erin...we laten in het midden of dit door het gebrek aan inleving aan Melina's kant kwam of dat er een interpretatiefout aan de Chinese kant zat). Jullie begrijpen dat dit zorgt voor hilarische situaties waar het gemiddelde reizigerspubliek op een hongerige avond niet altijd zin in heeft. Gelukkig laat de doorsnee Chinese kok met zijn tandloze bekkie ons niet met een lege maag naar huis gaan en staat er binnen no time weer een andere maaltijd voor je neus. Gastvrij volkje!

Laten we eens even bij het begin beginnen, zoals dat zo mooi staat halverwege het verhaal. Vanaf Busan, Zuid-Korea, hebben we de zwarte haren in het bed vaarwel gezegd en de rochelende mensen op straat in Beijing, China, verwelkomd. Dat is hier heel normaal en na een tijdje klinkt het zelfs rustgevend. Hoewel Melina hier niet echt van onder de indruk is, lijkt de wat oudere garde van mening te zijn dat een grote rochel moet imponeren. Cultuurverschilletje zullen we maar zeggen. In Beijing zaten we in een hotelletje op een perfecte locatie naast de Verboden Stad, een stad die gedurende 500 jaar niet toegankelijk is geweest voor het normale volk en uitsluitend gebruikt werd door de keizer en diens bediendes.

De eerste dag hebben we lekker rustig aan gedaan, want vanaf 9 juni zouden Mariza (Kevins moeder) en Barry (haar vriend) in China zijn en zouden we zo veel mogelijk samen reizen. Zij deden een georganiseerde reis dus dit was niet altijd mogelijk, maar we hebben onze planning er op aangepast zodat we zo veel mogelijk samen konden doen. Eerst dus even de Silk Street bezocht om even het einde van de Zijderoute te kunnen proeven. Voor iedere shopaholic een waar walhalla waar merkkleding, zijde, tassen, schoenen, petjes en souvenirs je om de oren vliegen. Helaas, als backpacker kun je niet alles meenemen en dus moesten we ons inhouden. Op een paar dingen na konden we de verleiding goed weerstaan en de uitverkoren spulletjes kunnen gelukkig in de koffer van Barry en Mariza mee terug naar Nederland. Om de koopziekte een beetje in te tomen en op zoek naar wat vergiffenis, haastten we ons naar The Temple of Heaven waar we Barry en Mariza na bijna vijf maanden weer zagen! Een gezellig weerzien wat we de avond erop vervolgd hebben met een etentje en een Kung Fu show; een soort van Chinese musical met de nodige wax-on-wax-off moves. Karate Kid is er niets bij. In Beijing hebben we totaal vier dagen gezeten en de meeste toeristische attracties afgelopen zoals de Verboden Stad, het Zomerpaleis (het onderkomen van de keizer buiten de stad), de Drum en Bell Tower en het Tiananmen Square. Dit laatste is het grootste openbare plein ter wereld (zoals alles in China het hoogste, grootste en oudste is), hoewel ironisch genoeg alles gemonitord wordt door politie en overal camera's hangen en beveiligingscontroles uitgevoerd worden. Ook is Beijing bekend om de oude wijken, Hutongs genoemd. Met een riksja zijn we één van deze wijken ingefietst, maar echt onder de indruk waren we niet. Het merendeel was onder constructie en het andere deel oogde van de buitenkant heel arm, maar was van binnen van alle moderne gemakken voorzien. Het geheel deed vooral heel toeristisch aan, terwijl we toch een beetje gehoopt hadden het ‘echte' Beijing hier te zien. Natuurlijk kan bij een bezoek aan Beijing de Grote Muur niet ontbreken en samen met Barry en Mariza (en de rest van hun tour) hebben we deze ‘beklommen'. Wil je deze helemaal aflopen dan ben je wel even bezig, want deze heeft een lengte van meer dan 6000 km! Wel echt ontzettend gaaf om hier gewoon op te lopen! Een jaar geleden zagen we deze op plaatjes in boeken en nu stonden we er gewoon op! Bovendien hadden we ook nog eens super mazzel met het weer in Beijing en op de Grote Muur, want normaal hangt er behoorlijk wat smog in de stad of vriest je kont vast aan de muur, maar wij hadden geweldig helder weer!

Van Beijing bracht de trein ons binnen vijf uurtjes naar Zhengzhou, de vertrekplaats voor de Shaolin Tempel. Niet zomaar een tempel: men gelooft dat hier Kung Fu zijn oorsprong vindt en dus een must-see als je naar China komt. Wij besloten dit zonder Barry en Mariza en dus op eigen houtje te doen, wat op een bijzondere manier uitpakte. Bij het busstation kochten we een enkeltje (2 euro voor een uur met de bus) naar Shaolin, want volgens onze Lonely Planet zou deze bus ons voor de tempel afzetten. Appeltje eitje. Na wat navraag werden we naar een bus gestuurd waar inderdaad iets opstond in de trant van Shaolin. Een meisje besprong ons meteen met entreekaartjes naar de tempel voor 175 yuan (18 euro), maar hé, zien wij er uit als domme toeristen...de entree voor de tempel is maar 10 euro! Dus nee bedankt, wij kopen het daar wel. Na ongeveer drie kwartier in de bus begint diezelfde vrouw ineens een verhaal af te steken in het Chinees, waar wij natuurlijk geen snars van snappen, en houdt maar niet op. Iedereen krijgt netjes een kaartje om en het lijkt er verdacht veel op dat ze een tour vormen. Wanneer de bus stopt, stappen we uit voor een tempel, maar niet de Shaolin Tempel. Met wat handen en voetenwerk maakt het meisje ons duidelijk dat we voor die 175 yuan een Academy, een klooster, de Shoalin Tempel, een Kung Fu show en het Pagoda Forest kunnen bezoeken en de hele dag met de bus kunnen. En zo waren deze toch wel domme toeristen in een Chinese tour beland! Een beetje verdwaasd werden we de Academy ingestuurd met de boodschap dat we een uur hadden voordat we ons weer bij de bus moesten melden, want het had immers niet zo veel zin om achter de Chinese tourguide aan te lopen. Na de Academy reden we verder de bergen in naar een klooster. Monniken leven hier nog steeds op traditionele wijze en hier worden studenten opgeleid tot Kung Fu meester (hoewel het een aftakking van Kung Fu was waar we de naam niet meer van weten). Een opleiding neemt zes jaar in beslag bestaande uit vijf dagen per week zeven uur lang trainen. Niet niks! Deze tak kent overigens 100.000 studenten. Kleine jochies werden daar door hun meester onderwezen in technieken en waren duidelijk niet gewend aan (Westerse) toeristen waardoor ze flink verlegen werden. Echt prachtig om dat zo te zien en een onvergetelijke ervaring.

Na een stop voor een lunch verder naar de Shaolin Tempel die dankzij het rustgevende en vooral niet-toeristische klooster van daarvoor enigszins tegenviel. Al met al een dag om nooit te vergeten en hoewel we er geen woord van verstaan hebben, is zo'n Chinese tour toch voor iedereen aan te raden. Hou er wel rekening mee dat de tourguide er flink het tempo in heeft en halverwege de dag de helft van de mensen kwijt is, maar geen probleem als je maar zorgt dat jij niet bij die helft hoort.

Van Zhengzhou (waar geen toerist te bekennen was en wij door iedereen aangegaapt werden) met de trein naar Xi'an. Onze spontane tolk bij de ticket-office wist niet duidelijk te maken dat we eerste klas wilde zitten in de trein (ja, dit klinkt echt Paris Hilton, maar tweede klas betekent een slapend kind op je schoot hebben met in je linkerhand het gebit van je 86-jarige buurvrouw terwijl je met je rechterhand een potje schaken met de Chinese arbeidersklasse meester moet zien te blijven en daarbij..het scheelt maar 4 euro) en dus kwamen we in een overvolle coupé terecht. Kevin dus al slalommend om de slapende Chinezen in gangpaden heen op zoek naar de conducteur en duidelijk gemaakt dat we een ‘soft-sleeper' wilden. Verrassend genoeg ging dit vrij soepel en enige minuten later hadden we ons eigen bedje voor de volgende zeven uur. Relaxed!

Xi'an staat natuurlijk bekend om het Terracottaleger en zo stonden ook wij op een bloedhete dag later tussen de honderden andere toeristen foto's te maken van het niet bewegende leger van Qin Shi Huang dat hem moest beschermen in het hiernamaals. Ongelooflijk wat een werk hier in gezeten heeft om alle soldaten en paarden te maken. Geen soldaat heeft hetzelfde gezicht en niet voor niets is dit dan ook een cultureel en archeologisch (pas in 1974 ontdekt) wonder. Nog steeds wordt er gewerkt aan het opgraven en reconstrueren van de soldaten aangezien er in de loop der tijd ook een gedeelte bewust verwoest is, daardoor is nog steeds niet het leger in zijn geheel te zien helaas. Gelukkig konden we onszelf buiten het museum verblijden met ons eigen miniatuurlegertje om als souvenir mee naar huis te nemen.

Xi'an zelf heeft ook meer dan genoeg te bieden om je een paar dagen bezig te houden zoals de Drum en Bell Tower (gebruikt om burgers te laten weten wanneer de stadsmuren open en dicht gingen), de Big Goose Pagoda en de Great Mosque in het altijd gezellige Muslim Quarter. In deze stad hadden we hetzelfde hotel genomen als Barry en Mariza zodat dit wat handiger zou zijn met afspreken, wat betekende dat we in een viersterren hotel terecht kwamen met sportschool. Hier hebben we dan ook dankbaar gebruik van gemaakt! Later hebben we hier van Barry en Mariza afscheid genomen; zij gingen al naar Guìlín waar wij pas later heen gaan.Het was erg gezellig en nogmaals bedankt voor alle leuke dingen die we samen hebben gedaan! Ook hebben we hier 18 juni nog de verjaardag van Kevin gevierd met een heuse verjaardagstaart

Na twee uur vliegen vanaf Xi'an zitten we in een heel ander China: Shanghai. Deze stad is voor architecten wat de Silk Street voor Melina is. Waarschijnlijk het beste te omschrijven als het New York van China met al haar wolkenkrabbers en futuristische gebouwen.

Uiteraard staat hier het hoogste gebouw van China waar je van een koude kermis uit thuis komt als je voor het uitzicht de 88 verdiepingen naar boven gaat, want ook deze stad is voornamelijk in smog gehuld. Vandaag hebben we per boot de Huangpu River verkend en zijn we via de superfuturistische (en ietwat idiote, klik hier) Bund Sightseeing Tunnel van The Bund naar Pudong New Area gegaan. Overdag is het echt bloedheet (zo warm en vochtig hebben we het nog niet gehad) en aan het einde van de middag wordt dit beloond met hevige onweer- en regenbuien dus we verplaatsen ons vrij gestaag binnen de stad, maar met nog genoeg dingen te doen, hoeven we ons niet te vervelen. Morgenavond staat er een acrobatenvoorstelling op het programma en overdag gaan we door de French Concession wijk. Maar hierover de volgende keer meer...het is gestopt met regenen!

Dikke kus van ons!