Terwijl de wereld zich opmaakt voor een oorlog tegen de swine-flu en een debiel besluit een kansloze aanslag op de Koninklijke familie ten uitvoer te brengen (ook hier wereldnieuws trouwens) zitten wij nog steeds in Manilla. Hier geen aanslagen of griepepidemieën, maar andere ‘problemen' zoals kinderprostitutie en het betast worden door een vrouw die bij nadere inspectie een man blijkt te zijn. Kevin is een grijpgraag slachtoffer van deze (transseksuele) hoeren terwijl de bedelende kinderen zich voor Melina's benen gooien. Het is een stad die niet stopt te bewegen; het verkeer rijdt vaker niet dan wel, karaoke-bars laten melodieuze klanken door de deuren ontsnappen, supermarkten zijn 24 uur per dag open; schaars geklede meisjes willen je de nachtclub inlokken en Starbucks en Jollibee loert op iedere straathoek met een warm en zoet welkom. Manilla is de stad waar rijk en arm naast elkaar leven; de stad waar het grootste overdekte luxe winkelcentrum van Azië gevestigd is naast wijken waar mensen met een matras op het dak naast het metrospoor slapen; de stad waar bananenverkopers zich wassen in de regen terwijl grote geblindeerde SUV's (allemaal uitgerust met een curieuze sirene) dreigend over genegeerde zebrapaden heen scheuren en Manilla is de stad waar zo'n beetje ieder Europees volk over geheerst heeft, maar waar nu de Filippinos toch echt heer en meester over zijn. Hoewel, voor hen zijn toeristen nog steeds koning en overal worden we dan ook met het vrolijk aan elkaar geplakte Hello-mom-sirrrr! aangesproken (Hallo mevrouw, meneer in ‘Aziatisch-Engels'). Manilla bruist en is leuk!

Ons Filippijnen-avontuur begon twee weken geleden op Palawan, een paradijselijk eiland ten zuid-westen van Luzon (waar Manilla op ligt). We vlogen via Manilla meteen door naar Puerto Princesa waar we twee nachten gebleven zijn. In stromende regen kwamen we aan op het vliegveld waar we vanuit het vliegtuig meteen de bagageband op rolden en twee stappen verder in de hoofdstraat van de stad stonden. De landingsbaan loopt bijna letterlijk over in het centrum en laat iedere passagier die hiervan op de hoogte is een schietgebed maken voor het onderhoud van de remmen. De stad stelt niet echt veel voor, maar is wel gezellig om je een paar uurtjes te vermaken.

Vanuit daar zijn we om 6 uur 's ochtends met een jeepney (soort van grote open jeep-bus) naar Sabang gereden waar in het Subterrean National Park een ondergrondse rivier ligt. Een jeepney geeft officieel plaats aan ongeveer 20 mensen, maar Filippijnen doen niet aan officieel en kunnen er dan ook minstens dubbel zo veel mensen in kwijt. Lekker knus dus. Van vrienden hadden we al het advies gekregen om op het dak te gaan zitten omdat je dan meer van de omgeving ziet en wat meer ruimte hebt, maar ook het dak was vol. Gelukkig zit je zo hutje mutje dat je niet echt ruimte hebt om heen en weer geslingerd te worden gedurende de twee uur durende reis over een niet-geasfalteerde weg. Je moet er wat voor over hebben, maar de rivier maakt een hoop goed. Deze ondergrondse rivier is ongeveer 8 km lang en zit vol met vleermuizen en stalagmieten en -tieten in alle soorten en maten. Onze gids had een erg levendige fantasie en zag in alle rotsformaties wel iets bijzonders...tot het hoofd van Jezus aan toe, en inderdaad: wij zagen het ook! Bijna eng die gelijkenis, maar echt super gaaf en de vleermuispoep in je ogen neem je dan graag voor lief

. Je kunt deze rivier bereiken per boot, of via een junglepad: de Monkey Trail. Laatstgenoemde natuurlijk gratis, maar niet voor niets ‘monkey trail' genoemd. Het was niet alleen een pad waar we apen gezien hebben, maar vooral een pad wat eigenlijk alleen begaanbaar is als je een aap bent! Het had ook lekker geregend dus al glijdend hebben we onze weg door de jungle gebaand. Heel erg zwaar, maar we hebben het maar mooi weer gedaan. De accommodatie in Sabang was erg primitief: geen stroom, een wc-pot die je zelf moet doorspoelen, een hutje gemaakt van origami (wel een slot, maar die kun je er ook uitknippen als je echt kwaad in de zin hebt) en geen warme douche. Juist...Melina vond het niet echt een succes dus, maar de volgende dag gingen we al meteen weer verder naar het puntje van het eiland Palawan; El Nido.

De enige manier om van Sabang naar El Nido te komen, is of met de boot (6 uur groen over de reling hangen) of 9 uur met de jeepney. Liever de jeepney dan! Bij het overstappunt bleek de jeepney toch wel erg vol te zijn en dus moesten we ditmaal wel op het dak. Melina met de lenigheid van een wandelende tak dus een poging tot het beklimmen van de bus, tot groot vermaak (en ergernis) van de locals en Kevin met de snelheid van een lynx erachteraan. Daar zaten we dan: Tarzan en Jane doodsbang vastklampend aan touwen en dozen met 80km/u omdat de chauffeur liever over kuilen heen reed dan ze te ontwijken en op twee banden bochten doorging. Na een uur klamme handjes hadden we het wel gehad en mochten we gelukkig een eenpersoonsplek delen met een gezin binnen in de bus. Voor Filippijnen dagelijkse kost en we konden niets anders doen dan ons er gewoon aan over geven. In El Nido wilden we nog een motor huren en een dagje touren, maar de wegen waren zo slecht door de regen en het was die dag zo warm dat we in plaats daarvan even een dagje hebben genoten van de paar zonnestraaltjes die door de wolken ontsnapten en van het prachtige uitzicht in de baai. De dag daarna een privéboot gehuurd voor een eilandentour (even boos worden op de juiste mensen die je oorspronkelijke tour ineens 5 minuten voor vertrek annuleren, levert je een privéboot op!) die ons langs de serene lagoons bracht waar we konden snorkelen en genieten van het prachtige landschap. Echt super mooi allemaal en het ultieme vakantiegevoel werd toch wel bereikt op een wit bountystrand met een kokosnoot in de hand! Niet te beschrijven hoe mooi dat stuk is (Bacuit Archipelago), dus kijk de foto's maar voor een goed beeld.

Daarna weer terug naar Puerto Princesa om van daaruit weer terug naar Manilla te vliegen. Dezelfde hobbelige weg weer terug zorgde ervoor dat onze darmen de weg een beetje kwijt waren; een gevoel waar iedere wereldreiziger helaas last van krijgt en zeker iedereen die een bezoekje brengt aan de Filippijnen (50-80%!). Met als gevolg dat Melina drie dagen uit de roulatie geweest is en vooral de badkamer van het hotel in Manilla goed geïnspecteerd heeft. Wat hoge koorts de eerste dag zorgde ervoor dat we ons toch wel wat zorgen maakte, maar gelukkig is ze weer helemaal hersteld. In die tijd heeft Kevin als doorgewinterde reiziger in zijn eentje de stad verkend en op zoek gegaan naar de nogal schaarse Lonely Planet Japan en Korea. De honderden winkelcentra in deze stad maken het een ultiem shopaholic-walhalla, maar de prijzen doen helaas niet echt Aziatisch aan. In z'n eentje heeft hij het metrosysteem aan een kritische blik onderworpen (niet echt efficiënt aangezien je bij elke overstap een nieuw ticket moet kopen waarvoor je opnieuw in de rij - en die is lang! - moet gaan staan) en wat verschillende wijken van Manilla bezocht. Wij hadden een hotel in Malati, de toeristenbuurt, terwijl de wijk Makati het bedrijfscentrum van de stad vormt met haar gigantische bedrijfscomplexen en wolkenkrabbers. Hier hebben we een race tegen de klok gevoerd om aan de Japanse Railway Pass te komen die onmisbaar is in Japan. We werden van hot naar her gestuurd omdat je deze pas alleen buiten Japan kunt kopen en dan bij maar een paar speciale winkels. Heel irritant, maar 370 euro per persoon lichter, hebben we dan wel deze begeerde pas in onze zak en kunnen we 14 dagen lang door heel Japan scheuren met het openbaar vervoer.

Gisteren zijn we naar Intramuros geweest, een historisch gedeelte van Manilla dat onder Spaanse bezetting een stad tussen muren was, welke bijna geheel in de Tweede Wereldoorlog door de Amerikanen platgebombardeerd werd. Daarna weer opgebouwd en nu bezocht door diezelfde Amerikanen met jonge Filippijnse meisjes aan hun zijde. Wel een sfeervol gedeelte van de stad waar Spaanse invloeden nog steeds te vinden zijn en waar voornamelijk bruiloften plaats vinden.

Na een globale planning gemaakt te hebben en een ticket naar Zuid-Korea geboekt te hebben (25 mei naar Seoul) zijn we klaar om voor drie weken Japan in te gaan (en te mogen)! We moeten zeggen, we hebben daar super veel zin in en zijn klaar om de Filippijnen achter ons te laten. We hebben lang niet alles gezien van dit land, maar voor ons gevoel hebben we er wel al genoeg van; heel veel regen gehad hier, wat het reizen er niet makkelijker op maakte. En hoewel heel veel mensen Engels spreken en bijna alle dagelijkse dingen Engels zijn, bleek het regelen van de simpelste dingen de grootste moeite te kosten, omdat overal maar ‘ja' op geantwoord wordt terwijl ze je helemaal niet snappen. Dit leverde best wat frustraties op en in combinatie met een gezondheidsdipje zorgde dat ervoor dat we af en toe een beetje van baalden van alles.
Klaar dus weer voor een fris avontuur!

Kus en knuffels Kevin en Melina

PS. Foto's: http://www.flickr.com/photos/kevinenmelina/