Weer even geleden dat we een verhaaltje geschreven hebben, maar we hebben dan ook niet bepaald stil gezeten. Inmiddels zijn we bijna aan het einde gekomen van ons Nieuw-Zeeland-avontuur, dus kunnen we een mooie samenvatting geven van dit fantastisch mooie land. We zitten nu 10 dagen op het noordeiland en genieten met volle teugen van wat dit deel van Nieuw-Zeeland ons te bieden heeft, zoals de hot water pools die je zelf kunt graven op het strand (jullie begrijpen: Duitsers in overvloed), vulkanisch landschap met zwarte stranden, geisers en modderpoelen en avontuurlijke omgevingen voor raften en grotwandelingen. Qua natuur heeft het zuideiland wat meer te bieden; grote bergen, waarvan sommige met een laag sneeuw, uiteenlopende valleien met mystieke rivieren, gletsjers met een 150 meter dikke laag ijs en majestueuze fjorden. Adembenemende uitzichten waren de orde van de dag tot je er bijna aan gewend raakt. Niet voor niets dat we daar ‘even' uit een vliegtuig gesprongen zijn om ‘de sleur' een beetje te doorbreken

. Op het noordeiland wordt het landschap meer gekenmerkt door heuvels en steden. De meerderheid van de 4 miljoen inwoners leeft op het noordeiland, waarvan anderhalf miljoen in Auckland. Grote leegtes zoals in het zuiden zijn hier niet te vinden, wel minder toeristen. Ook missen we op dit eiland de schapen, waar er toch 50 miljoen van moeten zijn, verdeeld over heel Nieuw-Zeeland.

De gemiddelde natuurliefhebber kan hier dus zijn hart ophalen. Stedentripjes zijn echter uit den boze; de stadjes bestaan hier uit één enkele winkelstraat met zo'n 5 winkels en een tiental huisjes. In het noorden veel Maori's, in het zuiden vooral Kiwi's met Nederlandse achtergrond (overigens zijn de Kiwi's echt helemaal niet gastvrij of aardig; ze zien toeristen liever gaan dan komen lijkt het...). Veel over de Maori's kunnen we niet vertellen, cultuurbarbaren als we zijn, behalve dat ze vrij fors gebouwd zijn (lees dik) en onder de tatoeages zitten. Wel zijn ze een verademing vergeleken met de stinkende en agressieve Aboriginals in Australië.

We zullen verdere historische en geografische beschrijvingen vanaf nu weer even achterwege laten en eens wat spannende dingen vertellen. Onze route liep van Christchurch naar beneden en via de westkust weer omhoog om vervolgens bij Picton op de ferry naar Wellington te stappen. Rond Christchurch hebben we onze eerste echte wilde pinguïns en zeehonden gezien na 2 uur blauwbekken in de ijzige kou (ja, het is hier koud hoor, we hebben 's nachts zelfs met de verwarming aan geslapen!). In Milford Sound (de fjorden) hebben we een boottocht gemaakt langs de onvoorstelbaar hoge en steile bergwanden om vervolgens verder te gaan naar Queenstown waar we geskydived hebben. Daarna verder naar Franz Josef waar een enorme ijsgletsjer de stadsgrens siert. Hier hebben we een wandeling over de gletsjer gemaakt met crampons onder de bergschoenen en de hele mikmak. Echt super gaaf hoe we daar dan stonden, zo tussen de ijsschotsen alsof we terug in de ijstijd beland waren. Na al dat ijs verder naar boven naar Abel Tasman National Park (inderdaad, door een Nederlander ontdekt...Nederlanders zijn ook echt overal!), waar we een dag gekayakt hebben. Dat was net even een dag te lang. Na 5 minuten hadden we het wel een beetje gehad zo op open zee met flinke tegenwind en niet al te warm weer. Bovendien is je lichaamshouding in een kayak niet echt comfortabel en, watjes als we zijn, deden onze armen best wel pijn na een tijdje. Niet onze sport dus en bovendien niet echt veel bijzonders te zien ook. Onder het motto ‘je moet alles in je leven een keer geprobeerd hebben' kan dit weer van die lijst geschrapt worden.

Vanaf Wellington op het noordeiland zijn we in een razend tempo omhoog gereden naar Napier en daarna Gisborne. Gisborne is de oostelijkste stad op de aarde met als gevolg dat daar de zon als eerste ter wereld op komt. We zijn speciaal vroeg ons bed uitgesprongen om de zonsopkomst mee te maken, maar de wolken behoedden dat helaas. Vervolgens naar Rotorua gereden, in die omgeving zijn de talloze hot pools en modderpoelen te vinden die door een (ingewikkelde en vermoeiend-om-uit-te-leggen) geologische reden ontstaan zijn. Als je een geur voor wilt stellen bij de hel: dit is het! Rotte eieren met nog wat ontbindende aroma's ter verfijning van de lucht. Verkouden zijn is een zegen daar. Toch fantastisch die wonderen der natuur: een geiser die wel 15 meter hoog heet water spuit en zwavel die de aarde geel laat kleuren. Heel bijzonder allemaal! Ook heel bijzonder daar is het white water rafting, dat we speciaal voor daar bewaard hadden, omdat het daar heftiger is dan in bijvoorbeeld Queenstown. Heftig was nog een understatement! Uit een vliegtuig springen is appeltje eitje vergeleken met een 7 meter hoge waterval in een rubberbootje naar beneden gaan. Kevin, onze waterrat, had meteen even de voorste plekken gereserveerd waardoor de nogal trillende Melina (van de kou, van de kou!) al visioenen van ongeplande bommetjes voor zich zag. Wat een kick dat we dat toch maar even gedaan hebben, want ook al plas je in je broek van angst wanneer je boven die waterval hangt (gewoon laten lopen), die adrenalinerush is echt fantastisch! Zeker wanneer je niet uit de boot valt en gewoon netjes in de boot blijft zitten die ook netjes rechtop blijft drijven (foto's zijn op Flickr te vinden). Met de adrenaline nog pompend door onze aderen met gierende banden naar Taupo en vervolgens naar Waitamo, bekend door de miljoenen glimwormen die zich daar huisvesten in de verscheidene grotten. We hebben daar een privé gids geboekt (http://www.greenglow.co.nz) die ons de hele dag op sleeptouw door de grotten mee heeft genomen. Klimmen en klauteren EN abseilen! Net wakker en meteen maar even een wand van 27 meter abseilen; je kan de dag beter maar goed beginnen! Harnas om, touwen vast en gaan met die banaan! Stoer is het juiste woord. Daarna weer verder de grotten in, ook daarbinnen weer wat abseilen door dunne spleten, de stalagmieten en -tieten omzeilend. Na flink wat lichamelijke inspanning is het tijd voor een lunch en dan wel eentje onder een plafond vol met lichtjes: van de billen van glowworms! Onvoorstelbaar speciaal en mooi en een herinnering om nooit te vergeten. Om de dag goed af te sluiten, deden we nog een laatste abseilpoging van een wand van 32 meter hoog: best wel heel hoog! Een ietwat verkeerde techniek zorgde voor een flinke brandwond van de wrijving met het touw op Kevins hand en Melina's heup, maar ach, dat hoort er nu eenmaal bij.

Nu zijn we belandt in Auckland waar we vandaag de stad ontdekt hebben. Op 1 april vliegen we verder naar Bali waar we de afgelopen weken even rustig op ons in gaan laten werken. We hebben dan in 2 maanden tijd bijna 10.000 km afgelegd en omdat vakantie best wel vermoeiend is (sorry, dat blijft leuk om te zeggen) gaan we even lekker een week lang chillen! Achttien april vliegen we door vanaf Jakarta naar Manila, Filippijnen. Daar gaan we weer nieuwe grenzen verkennen en misschien verleggen.

De foto's van alle bovenstaande avonturen zijn wederom weer te vinden op http://flickr.com/photos/kevinenmelina. Start de slideshow en ga er weer eens rustig voor zitten!