Vrijdag 13 maart 2009, Queenstown Nieuw-Zeeland

9.00 uur Wellington-tijd.

De wekker van de telefoon gaat. In een flits schiet de gedachte te binnen dat ik vandaag naar het werk moet. Even snel als dat die gedachte gekomen is, is deze ook weer weg en bedenk ik me dat ik in een campervan op een camping in Queenstown in Nieuw-Zeeland ontwaak. Een prachtige locatie tussen gigantische bergen en heldere meren. Een kleine opluchting. De nacht was wat onrustig en ik heb licht geslapen. Melina ligt naast me, ze slaapt als een roos door de wekker heen dus ik besluit toch maar een keer op de snooze knop van de telefoon te drukken. Dat terwijl ik gisterenavond de belofte aan mezelf heb gemaakt om toch echt een keer bijtijds het bed uit te stappen. Ach, ik heb vakantie en draai me nog een keer om.

Ik kan de slaap niet meer vatten, daar ben ik te onrustig voor op dit moment. Ik ben al licht zenuwachtig voor datgene dat vandaag gaat komen. Gisteren had ik zo'n grote mond en zijn we samen vol zelfvertrouwen het kleine boekingskantoor ingestapt en hebben we alles gereserveerd voor 12.30u vanmiddag. De ervaring van vanmiddag zal er misschien wel voor zorgen dat er een nieuwe verslaving bij komt: thrill-seeking. Ik krijg een kriebel in m'n buik van de zenuwen en kan een glimlach niet onderdrukken. Een goed begin van de dag zeg ik!

Melina wordt wakker bij het tweede wekkersignaal. Ook bij haar zie ik tijdens het ontwaken langzaam doordringen wat er vandaag komen gaat en we moeten zonder wat tegen elkaar te zeggen heel hard lachen. We hebben er zin in!

Het is pas 9.15u en ik weet eigenlijk niet meer waarom we zo ‘vroeg' op wilden staan. Eigenlijk best wel stom, want nu hebben we nog ruim 3 uur te overbruggen voordat het hele spektakel begint. Even rustig douchen en ontbijten dan maar. Om 12.20u worden we namelijk verwacht bij het N-ZONE-kantoor hier in Queenstown.

We hebben de rest van de ochtend doorgebracht met een boek en wat PSP-en. Het is af en toe beter om lekker bezig te zijn met nutteloze dingen om de tijd te verdrijven dan om in spanning af te wachten. Het kantoor van N-ZONE is vlakbij de camping en om 12.20u stappen we met al lichtelijk bezwete handjes naar binnen. Natuurlijk moeten we eerst betalen en verklaren dat, mochten we dood gaan, het in ieder geval niet de schuld van N-ZONE is. Melina kijkt me aan en vraagt of het wel zo goed idee is... we knikken en zetten onze handtekening.

Met nog 9 andere mensen gaan we met een busje richting het speciaal door N-ZONE afgehuurde vliegveld net buiten Queenstown. Schijnbaar om de stemming er in te houden moet iedereen in het busje zich plichtmatig voorstellen. Het is weer multicultureel met mensen uit Ierland, Wales, Japan, Turkije en zelfs Hongarije. We blijken de enige twee Nederlanders te zijn en veel opvallender is dat we de enige twee zijn die vanaf een hoogte van 15000 feet uit een vliegtuig gaan springen. De rest doet een 12000 feet of zelfs 9000 feet sprong en dan komen wij aan met een echte ‘high altitude jump'. Ik kijk Melina aan en vraag of het wel zo'n goed idee is... we knikken en stappen uit.

De kat uit de boom kijken is er niet echt bij. Melina en ik wilden nog even rustig een kopje thee en koffie pakken (gratis, en je blijft toch Nederlander), maar voor we goed en wel zitten worden we al weggeroepen. Samen met een andere vrouw die in haar eentje is zullen we het vliegtuig delen. We worden begeleidt naar een loods waarin we ons om kunnen kleden.

Melina ziet er erg sexy uit met haar plastic goggles en haar veel te grote jumpsuit. Haar jumpmaster (lees: instructeur) heet Chris en zorgt er voor dat het harnas goed aansluit. Mijn jumpmaster zal Alex zijn. Volgens mij een Deen en een aardige gozer. Ook hij helpt me in een harnas en neemt ons alle drie mee naar buiten om een korte instructie te geven over welke positie we aan moeten nemen op het moment dat we ons op duizelingwekkende hoogte (ver boven de wolken) uit het vliegtuig laten vallen. De zogenaamde bananenhouding blijft redelijk hangen in ons geheugen, maar de rest schiet er wat bij in. Het zal wel goed komen zodra we door de lucht heen suizen.

Vijf minuten later is het zover. Alle drie voorzien van helm, goggles, handschoenen en, niet geheel onbelangrijk, een jumpmaster lopen we richting het kleine vliegtuigje. Het wordt even proppen want zowel het Hongaarse meisje als ik worden gefilmd door een derde persoon. We zitten er met z'n achten in.

Het vliegtuig stijgt op vanaf een geprepareerd grasveld. Er is geen weg terug meer op dit moment. Langzaam klimmen we omhoog. Het gaat langzaam voor mijn gevoel. Het horloge van de cameraman die voor me zit geeft aan dat we pas op een hoogte zitten van 5000 feet terwijl we al dik boven de bergen zijn. Ik bedenk me dat ik me dan niet eens voor kan stellen hoe hoog 15000 feet wel niet is.

Uiteindelijk blijven we hangen op 12100 feet. Het vliegtuigje zweeft en de schuifdeur gaat open. De cameraman die het Hongaarse meisje gaat filmen, stapt het vliegtuig uit en blijft aan de zijkant hangen terwijl de jumpmaster samen met het Hongaarse meisje naar de opening schuifelt. Ik knipper twee keer met m'n ogen en ze zijn alle drie weg.

Nu is het onze beurt! Mijn cameraman en fotograaf doet de schuifdeur dicht en we klimmen verder naar 15500 feet. Ik probeer oogcontact te zoeken met Melina die pal achter me zit, maar door het strakke harnas dat om mij en de instructeur heen zit, vind ik dat niet. De schuifdeur gaat weer open en ook mijn cameraman klimt naar buiten. De jumpmaster en ik volgen naar het randje van het vliegtuig. Mijn gehele lichaam bungelt buitenboord en hangt alleen nog aan de jumpmaster zelf vast. This is it! In een fractie van een seconde moet ik denken aan een gesprek met een vriend van mij op de middelbare school waarin we het er over hebben om dit te gaan doen op Texel als we 18 zouden worden. Maar nu, nu zit ik hier en hang ik letterlijk op grote hoogte.

Three, two, one...! We zijn los! Terminal velocity!

We denderen met z'n 2-en naar beneden met ruim 200km per uur. Ik probeer mijn ogen open te houden. Het schijnt dat je hersenen de eerste paar seconden teveel informatie binnen krijgen om direct te verwerken en daarom je ogen willen sluiten. Het lukt me en vang een glimp op van het vliegtuigje boven me. De eerst paar seconden voelt het alsof ik van een hele hoge brug af spring maar daarna is het gewoon keihard surfen op wind. Wauw, dit is fantastisch. Het uitzicht dringt niet tot me door. De cameraman komt naast ons ‘vliegen' en ik wil alleen maar gekke bekken trekken en leuke poses aannemen. Ik doe handje klap op 5000 meter hoogte en het wordt vastgelegd op DVD en foto.

Na ruim 60 seconde vrije val wordt de parachute uitgetrokken en we schieten een stuk omhoog. Ik schreeuw het uit van plezier en opeens is er niets meer; geen lawaai, geen wind, geen cameraman, niets. Gewoon ik, een parachute en een fantastisch uitzicht over wat de mooiste skydive plek op de wereld schijnt te zijn.

Ik zie Melina ook in de lucht zweven. Zij is 30 seconde na mij vetrokken, ik moet lachen bij de gedachte aan haar gezicht op dit moment. Helaas heeft schreeuwen naar elkaar geen zin op deze hoogte.

Na een paar minuten gewichtloosheid maken we ons klaar voor de landing. Ik moet m'n benen optrekken en we naderen de vaste grond weer. Melina, die een langere vrije val heeft gemaakt en eerder geland is dan ik, staat me beneden op te wachten. We landen half rennend en triomferend kus en omhels ik Melina. I feel alive!