Lieve mensen,

Daar is nu alweer de tijd aangebroken van het laatste reisverhaal! Niet verdrietig zijn, want we hebben er een extra lang verhaal van gemaakt

. Natuurlijk zijn lang niet al onze reisbelevingen opgeschreven (want wie zit daar nou op te wachten), dus er is nog genoeg te vertellen voor als we terug zijn, maar voor nu dan even een samenvatting van onze laatste zes weken in Zuid-Afrika.

We dachten dat het niet mogelijk zou zijn om meer kilometers te maken dan in Australië en Nieuw-Zeeland, maar het is ons toch gelukt: 5500 kilometers asfalt, en vooral niet-asfalt, heeft er aan moeten geloven. Je zou verwachten dat na al dat wonderbaarlijk natuurschoon dat we in Kenia en Tanzania gezien hebben, ons geluk wel een beetje op moet zijn, maar niets is minder waar. Vanuit Johannesburg hebben we een auto gehuurd en aangezien we flink op budget waren, moest dit natuurlijk ook een goedkope auto worden: de Volkswagen Citi Golf (en dan niet bepaald de nieuwe versie). Bij het ophalen van de auto kregen we echter te horen dat er iets mis was met de VW en dat we een andere kregen: de Nissan Tiida. We zouden dan vanzelf een telefoontje krijgen wanneer ze deze op kwamen halen omdat het nogal een flinke upgrade was en we daar natuurlijk niet voor betaald hadden, maar dat telefoontje is nooit gekomen. Prima geregeld, zeggen we! Johannesburg hebben we niet al te uitgebreid bekeken, met uitzondering van het onmisbare Apartheid Museum, de Soweto townships en een tour door het centrum van Jo'burg (per auto, want rondwandelen wordt niet echt aanbevolen). Hoewel de apartheid officieel al jaren afgeschaft is, merkten we gedurende de periode in Z-A dat de verhoudingen nog altijd schuin zijn. Zo zie je maar al te vaak een blanke achter het stuur van een auto zitten, terwijl zijn zwarte werknemers in de achterbak gepropt zijn. De manier waarop sommige blanke hosteleigenaren tegen hun zwarte personeel praten is ronduit tenenkrommend en onacceptabel, maar hier schijnt het de normaalste zaak van de wereld te zijn. Kortom: alle betere posities worden door blanken vervuld, terwijl de zwarten de overige functies mogen vervullen (blanke schoonmaaksters zijn we nog niet tegengekomen bijvoorbeeld). Iedereen heeft dus in theorie dezelfde rechten, maar in de praktijk werkt het wel anders.

We hebben Jo'burg snel achter ons gelaten en zijn doorgecruised naar Graskop waarvandaan je zowel het Krugerpark als de Blyde River Canyon kunt bezoeken. De route is fantastisch, maar het hoogtepunt, God's Window, was helaas niet zichtbaar in verband met slecht weer (het weer dat ons helaas bleef achtervolgen door het hele land). Het Krugerpark viel een beetje tegen, maar wat kun je ook anders verwachten na Kenia en Tanzania?! We hebben niet veel dieren gespot en hebben vooral een beetje doelloos rondgereden de hele dag.

In het kader van stempelverzamelen in het paspoort, besloten we naar Swaziland te gaan, waar we meteen terecht kwamen op een bijna niet te bereiden dirtroad. Na vijf minuten waren we de eerste wieldop al verloren en zag de auto er uit als een rijdende stofwolk. De wieldop hebben we overigens teruggevonden en met tie-rips er weer opgezet: goed als nieuw en niemand die het merkt (lees: verhuurbedrijf heeft ons tot dusver nog geen rekening daarvoor toegezonden)! Over Swaziland waren we in het algemeen niet echt bijzonder enthousiast; er was niet veel bijzonders te doen en het verschilde verder niet van Z-A, behalve dat het wat minder ontwikkeld was. Meer dan twee dagen zijn we hier dan ook niet gebleven. Het nadeel van zo lang reizen is dat je op een gegeven moment alles wel een keer gedaan en gezien hebt en dat je niet van veel dingen meer onder de indruk bent. De activiteiten die je in Swaziland kon doen, zoals raften, zijn voor de meeste mensen natuurlijk fantastisch, maar voor ons niet meer bijzonder (zeker niet na een bijna doodervaring in Thailand).

We hebben nog een snelle stop gemaakt in Zululand, waar we precies op tijd waren voor het King Shaka Day festival, een feestdag waarbij de Koning die de Zulu's verenigd heeft, geëerd wordt. Dit betekent dat alle vrouwen met blote borsten lopen en iedereen emotioneel aan het dansen en zingen is. Kevin was er niet weg te slaan!

Tot nu toe waren we dus niet echt onder de indruk van Zuid-Afrika en wanneer het weer ook nog eens tegenzit, voelt het al snel een beetje als nutteloos tijdverdrijf. Daarbij nog eens genomen dat het budget aardig krap was en het ons niet veel ruimte gaf voor leuke dingen doen. Desalniettemin wil je wat van het land zien en dus zijn we richting de Drakensberg gegaan. De eerste dag was het prachtig weer en de hele Drakensberg is echt super mooi. We boekten via het hostel een trekkingtour (Melina's favoriete bezigheid) over het Amphitheater (deel van de berg) voor de volgende dag. De volgende dag had het slechte weer ons helaas weer ingehaald en kwam het met bakken uit de hemel. Toch werd de tour niet gecancelled en na twee uur rijden stonden we op 3000 meter hoogte waar de trek zou gaan beginnen. Je kon niet meer dan tien meter vooruit kijken door de wolk waar we in zaten en het was ongeveer tien graden met ijskoude wind en regen. De gids gaf al eerlijk toe dat we niets van het uitzicht zouden gaan zien en Melina besloot ter plekke om maar gewoon in de auto te blijven zitten. Wat is immers het nut van zes uur lang klimmen in dat weer als je helemaal niets ziet?! De rest van de groep besloot het wel te proberen, maar na tien minuten kwam iedereen zeiknat en verkleumd weer terug naar de auto: het was echt niet te doen! Teruggekomen bij het hostel werd ons verteld dat we het de volgende dag weer opnieuw zouden proberen omdat er dan prachtig weer voorspeld was. We moesten alleen wat onkosten betalen voor deze dag. De volgende dag was het weer verre van prachtig en zo mogelijk nog erger dan de eerste dag. Deze keer werd de tour wel gecancelled, maar als alternatief werd een tour naar Lesotho aangeboden. We wilden toch wat gaan doen, dus besloten we die tour te nemen, maar nadat iedereen in het busje gestapt was, was er geen plek meer voor Kevin en Melina

. Een beetje oneerlijk dachten wij zo, aangezien de rest van de groep wel kon gaan. Melina was dus lichtelijk geïrriteerd over de gang van zaken en ging verhaal houden bij de receptie, wat niet bepaald gewaardeerd werd. Zij was vreselijk onbeschoft volgens de lesbo-eigenaresse die meteen na twee minuten praten ontplofte. Wanneer we spreken over ontploffen, dan bedoelen we ook echt ontploffen! Ze begon als een viswijf te schreeuwen en er was totaal geen gesprek meer mee te houden. Het valt niet eens te beschrijven hoe ze te keer ging om totaal niets. Kevin bleef achter in een poging een conversatie aan te gaan met haar, terwijl Melina per direct de spullen inpakte en klaar was voor vertrek. Na dertig minuten blèren, kwam miepie pot met de rekening aanzetten waar ineens drie keer zo veel aan onkosten voor de gecancellede tour op stond! Ja daag, dat gaan wij natuurlijk niet betalen, met als gevolg een nieuwe woede-uitbarsting. Het escaleerde zo erg dat de politie er aan te pas moest komen (terwijl wij alleen maar om een specificatie van de onkosten vroegen)...De politie stond aan onze kant en zag dat dit mens echt totaal niet voor rede vatbaar was en heel goed een Anger Management cursus kon gebruiken, maar adviseerde ons toch maar om het bedrag te betalen. Juist. Waar het precies misging is moeilijk te zeggen, maar je wilt nu eenmaal niet tegen de Zuid-Afrikaanse politie ingaan en dus hebben we het maar braaf betaald. Daarna ging de poort weer van het slot af en konden we eindelijk weg. Dat is zo'n beetje de meest trieste persoon die we ooit in ons leven tegengekomen zijn (en de rest van het ‘management' daar ook).... Maarrr, don't worry, er zijn geen tikken uitgedeeld deze keer, haha.

Na twee dagen hadden we eindelijk mooi weer in het zuidelijke deel van de Drakensberg en hebben we daar alsnog een mooie wandeling kunnen doen. Bovendien was de klantvriendelijkheid daar een stuk beter (en Melina was daar ook niet ‘onbeschoft' en ‘afgrijselijk'

). In wederom het kader van stempelverzamelen in het paspoort, hebben we de geduchte Sani Pass naar Lesotho gereden. De weg naar de Zuid-Afrikaanse grens is officieel nog geen fourwheeldrive-weg, maar is bijna ondoenbaar met een gewone auto. Overal keien en gaten in de weg en bovendien glad door de regenval. Ongeveer 500 meter voor de grensovergang kwamen we vast te zitten voor een grote rotsformatie in het midden van de weg. Gelukkig kwam er een lokale bewoner aan die onze auto, na geïnformeerd te hebben of het een huurauto was die geheel verzekerd was, er met plankgas overheen geragd heeft. De geluiden klonken vrij onheilspellend en het verhuurbedrijf zal vast heel blij met ons zijn. We wilden het stuk vanaf de grens, waar we niet meer met de auto konden rijden, gaan lopen, maar het kwam weer eens met bakken naar beneden. Uiteindelijk hebben we een lift naar de top gekregen van een gezellig Zuid-Afrikaans gezin en kunnen we zeggen dat we gelunched hebben in de hoogste bar van Afrika. En natuurlijk hebben we die stempel gekregen.

Vanuit de Drakensberg zijn we wat meer naar de kust gereden, Port Elizabeth, wat ons al een stuk beter beviel. Hier hebben we nog een natuurpark meegepakt met heel veel olifanten. De kust beviel ons al een stuk beter en er hing hier vooral een wat relaxtere sfeer. Toch hebben we ook nog wat adrenaline opgezocht: de Bloukrans Bungee Jump van een 216 meter hoge brug! Vreselijk eng, maar ook wel heel gaaf. Kevin heeft deze keer even verstek laten gaan, omdat hij het geld momenteel wel wat beter kan gebruiken en omdat Melina er niet extreem enthousiast over was (skydiven is veel leuker!) en daarbij vond ‘ie het ook gewoon doodeng natuurlijk, haha. Toch weer een mooi certificaat voor aan de muur voor Melina! De foto's komen binnenkort online. Ook hebben we maar de dvd meegenomen waar een zeer angstige Melina op te zien is. Dank je wel papa en mama van Melina voor het cadeautje!

Na deze angstige momenten was het weer tijd voor wat genieten. Ultiem is dan ook een dagje wijnproeven in Stellenbosch. Lekker zonnetje, lekkere wijntjes, kaas en crackers maken zo'n dag helemaal goed. Bovendien zijn de wijnlanden ook echt prachtig om doorheen te rijden met bergen op de achtergrond en uitgestrekte wijnvelden. Iedereen die naar Z-A gaat, zou absoluut een wijntour moeten doen; bijna niets gaat boven de Zuid-Afrikaanse wijntjes

. Stellenbosch zelf is ook een leuk stadje (beetje high-society, maar toch) met veel leuke winkeltjes en restaurantjes. Prima om jezelf een paar dagen te vermaken.

Inmiddels zitten we in Kaapstad waar we al een tripje naar het Robbeneiland gemaakt hebben, de Tafelberg overwonnen hebben en walvissen hebben gespot (van heel dichtbij!). Tot nu toe hebben we hier echt prachtig weer en zijn we zelfs een beetje verbrand. Er rest ons nu niets meer dan lekker te winkelen en uit eten te gaan en vooral te genieten van de laatste dag.

En dat was het alweer! Wat kan tijd toch voorbij vliegen. Voor ons, maar waarschijnlijk ook voor familie, vrienden en kennissen thuis. Waarschijnlijk lijkt het allemaal een stuk korter, maar het is toch echt 9 maanden geleden dat we 's ochtends in de stress schoten omdat onze allereerste vlucht van de reis gecancelled werd. Negen maanden geleden alweer dat we de eerste week van de grote reis doorgebracht hebben in een kleine campervan op een camping in Cairns, Australië vanwege de hevige regenval en overstromingen. Talloze treinreizen en eindeloze busritten, 23 vluchten met 22 luchtvaartmaatschappijen, 103 verschillende bedden, ontelbaar veel kilometers asfalt, prachtige landschappen en vooral honderden avonturen rijker zijn we weer terug op vertrouwde grond.

Een ervaring die niemand ons meer afneemt en waar we voor ons gevoel heel veel van geleerd hebben, zoals dat:
• geografische wonderen volop te bewonderen zijn in Nieuw-Zeeland;
• regen met bakken uit de hemel komt in het Queensland regenseizoen;
• balut eten alleen weggelegd is voor de echte Filippijn;
• ze het niet zo nauw nemen in de Filippijnen met ‘maximum capaciteit';
• je afkickverschijnselen krijgt als sushi plotseling niet meer voorradig is;
• het snelste vervoermiddel over land (430km/u) een trein in Shanghai is;
• Koreanen dol zijn op zwarte haren in bedden, op kussens, handdoeken en plafonds;
• de Lonely Planet het lang niet altijd bij het juiste eind heeft;
• rijden op een scooter op Bali corrupte agenten aantrekt;
• de nachtbus van Bali naar Java een goede kweekvijver is voor kakkerlakken;
• een Japanner kosten nog moeite laat om je de weg te wijzen;
• er wel degelijk een verschil is tussen Cheong-Ju en Cheung-Ju, Zuid-Korea;
• we de volgende keer een lege koffer meenemen als we gaan shoppen in Beijing;
• je lucht hoort verplaatsen wanneer een Kung-Fu vechter schopt;
• een stem verheffen best kan helpen;
• slangen aangetrokken worden door Kevin's lichaamsgeur;
• ‘Hanoi Vodka' er voor zorgt dat geen karaokebar meer veilig is;
• hetgeen Pol Pot heeft aangericht in Cambodja nooit meer mag gebeuren;
• hummen in een Thais klooster niet voor ons is weggelegd;
• mensen in Laos altijd lachen, ook al hebben ze niet veel;
• raften in Thailand gevaarlijk kan zijn;
• de nationale parken in Kenia en Tanzania fantastische safariparken zijn;
• sex door leeuwen binnen 6 seconde gepiept is;
• en het beklimmen van de Tafelberg in Zuid-Afrika nogal onderschat wordt...
...en natuurlijk nog veel meer. Maar boven dit alles hebben we geleerd dat er nog veel te veel verschil is tussen arm en rijk in deze wereld. Met name in Zuid-Afrika, Kenia, Tanzania, Laos en vooral Cambodja. Schrijnend om te zien dat de rijke politici in dure auto's rondrijden terwijl er honderden mensen amper kleren hebben om aan te doen, laat staan een dak boven hun hoofd hebben.

Al het bovenstaande en natuurlijk nog veel meer heeft er voor gezorgd dat we een geweldige tijd hebben gehad en, ook al is het 3 maanden korter geworden dan gepland, het zal toch wel weer even wennen worden aan het ritme en de gestructureerdheid van Nederland. Toch hebben we wel weer heel veel zin om morgen in het vliegtuig te stappen en iedereen weer te zien! We spreken natuurlijk snel met iedereen af om lekker bij te babbelen natuurlijk, maar de eerste week zal ook vooral bestaan uit een baan zoeken. Hou die oogjes en oortjes maar even open voor ons alstublieft.

Tot over drie daagjes!

Liefs Kevin en Melina